به زنی دادن پیران جریره را به سیاوش

.

.

نگاره از حمید رحمانیان

داستان را با صدای محسن مهدی بهشت از اینجا بشنوید

.

به زنی دادن پیران جریره را به سیاوش

1413	سیاووش، یک روز و پیران به هم،	نشستند و گفتند هر بیش و کم.
	بدو گفت پیران:«کز این بوم و بر،	چنانی که باشد کَسی بر گذر.
1415	بدین مهربانی که بر توست شاه:	به نامِ تو خُسپد به آرامگاه،
	چنان دان که خرّم بهارش تویی؛	نگارش تُوی؛ غمگسارش تُوی.
	بزرگیّ و فرزند کاوسْ شاه؛	سر، از بس هنرها، رسیده به ماه.
	پدر پیر سر شد؛ تو برنا دلی؛	نگر، سر ز تاجِ کیی نگْسلی!
	به ایران و توران، تُوی شهریار؛	ز شاهان یکی پرهنر یادگار.
1420	بِنِه دل بر این بوم و جایی بساز،	چنانچون بُوَد، در خور کام و ناز.
	نبینمْت پیوستۀ خون کسی،	کجا داردی مهر بر تو بسی:
	برادر نداری ، نه خواهر، نه زن؛	چو شاخِ گلی بر کران چمن.
	یکی زن نگه کن سزاوارِ خویش؛	از ایران ببُر درد و تیمارِ خویش.
	پس از مرگِ کاوس، ایران تو راست؛	همان تاج و تختِ دلیران تو راست.
1425	پسِ پردۀ شهریارِ جهان،	سه ماه است با زیور، اندر نهان؛
	که گر ماه را دیده بودی به راه	از ایشان نَبَرداشتی دیده ماه.
	سه اندر شبستان گرسیوزند،	که از مام و از باب با پروزند.
	نبیرۀ فریدون و فرزندِ شاه؛	که هم زیب دارند و هم تاج و گاه.
	پسِ پردۀ من چهارند خُرد؛	چو باید تو را ، بنده باید شمرد.
1430	از ایشان جریره است مهتر به سال،	که از خوبرویان ندارد همال.
	اگر رای باشد تو را بنده ای است؛	به پیشِ تو اندر پرستنده ای است.
	به توران جز او نیست انبازِ تو؛	نباشد کسی نیز دمسازِ تو.»
	سیاوش بدو گفت:« دارم سپاس؛	مرا همچو فرزندِ خود می شناس.
	مرا او بود نازش جان و تن؛	نخواهم جز او کَس از این انجمن.
1435	سپاسی نهادی از این بر سرم،	که تا من زیَم، حق آن نسپرم.»
	چو پیران ز نزدِ سیاوش رفت،	به نزدیک گلشهر تازید تَفت.
	بدو گفت:«کارِ جریره بساز،	به فرَّ سیاوش خسرو، به ناز.
	چگونه نباشیم امروز شاد؟	که داماد باشد نبیرۀ قَباد.»
	بیاورد گلشهر دخترش را؛	نهاده از برِ تارگ افسرش را.
1440	به دیبا و دینار و زرّ و درم،	به بوی و به رنگ و به بیش و به کم،
	بیاراست او را چو خرّم بهار؛	فرستاد، در شب، برِ شهریار.
	سیاوش چو روی ِ جریره بدید،	خوش آمدش خندید و شادی گزید.
	همی بود با او شب و روز ، شاد؛	نیامد ز کاوس بر دلْش یاد.
	بر این نیز، چندی بگردید چرخ؛	سیاووش را بُد به هم ،کام و بَرخ.
1445	ورا هر زمان، پیشِ افراسیاب ،	فزونتر بُدی حشمت و جاه و آب.

..

بَرخ: قسمت ، بهره، نصیب.

.

ک:148

.