فرستادن افراسیاب گرسیوز را به نزد سیاوش

.

.. 

.

داستان را با صدای محسن مهدی بهشت از اینجا گوش کنید

http://s3.picofile.com/file/7395651719/ferestadan_af_garsi_ICAB.mp3.html

.

.

	به گرسیوز آنگه چنین گفت شاه،	که:«بپسیچ کار و بپیمای راه.
785	به زودی بساز و سخن را ، مایست؛	ز لشکر،گزین کن سواری دویست.
	به نزد ِ سیاووش، برخواسته؛	ز هر چیز گنجی بیاراسته:
	ز اسپانِ تازی، به زرٌین ستام؛	ز شمشیر هندی به زرٌین نیام؛
	یکی تاج پر گوهرِ شاهوار؛	ز گستردنی، صد شتروارْ بار؛
	غلام  و کنیزک ببر هم، دویست؛	بگویش که:" باتو مرا جنگ نیست."
790	بپرسَش فراوان و با او بگوی،	که:" ما سوی ایران نکردیم روی؛
	زمین، تا لبِ رودِ جیحون مراست؛	به سُغدیم و این پادشاهی جداست.
	همان است کز تور و سلمِ دلیر،	زَبَر شد جهان آن کجا بود زیر؛
	از ایرج که بر بیگنه کشته شد،	ز مغزِ بزرگان، خِرَد گشته شد.
	ز توران به ایران جدایی نبود؛	که با جنگ و کین آشنایی نبود.
795	ز یزدان بر آن گونه دارم  امید،	که آوَرْد روزِ خُرام و نُوید.
	برانگیخت از شهرِ ایران تو را؛	که پر مهر دید از دلیران تو را.
	به بختِ تو، آرام گیرد جهان؛	شود جنگ و ناخوبی اندر نِهان.
	چو  گرسیوز آید به نزدیکِ تو،	بیاراید آن رایِ باریک تو.
	چنانچون به گاهِ فریدونِ گُرد،	که گیتی به بخشش به گُردان سپرد،
800	ببخشیم وآن رای بازآوریم؛	ز جنگ و ز کین، پای باز آوریم.
	تو شاهیٌ و با شاهِ ایران بگوی؛	مگر نرم گردد سرِ جنگجوی!
	سخنها همین گوی با پیلتن؛	به چربی، بسی داستانها بزن.»
	بر این هم نشان، نزدِ رستم غلام	پرستنده و اسپِ زرٌین لگام،
	به نزدیکِ او همچنین خواسته،	ببَر؛ تا شود کار پیراسته،
805	جز از تختِ زرٌین؛ که او شاه نیست؛	تنِ پهلوان از درِ گاه نیست.»
	بیاوَرد گرسیوز آن خواسته،	که رویِ زمیت ز او شد آراسته.
	دمان، تا لبِ رودِ جیحون رسید؛	ز گُردان، فرستاده ای برگزید؛
	بدان تا رساند به شاه آگهی،	که: گرسیوز آمد، بدان فرٌهی.
	به کَشتی، به یک روز، بگذاشت آب؛	بیامد برِ بلخ دل پرشتاب.
810	فرستاده آمد به درگاهِ شاه؛	بفرمود تا برگشادند راه.
	سیاوش گوِ پیلتن را بخواند؛	وز این داستان، چندگونه برانْد.
	چو گرسیوز آمد به درگاهِ شاه،	بزرگان ایران گشادند راه.
	سیاوش ورا دید؛ برپای خاست؛	بخندید بسیار و پوزش بخواست.
	ببوسید گرسیوز از دور خاک،	رخش پر ز شرم و دلش پر ز باک؛
815	سیاووش بنشانْدش زیرِ تخت؛	وز افراسیابش بپرسید، سخت.
	چو بنشست گرسیوز و شاهِ نو،	بدید آن سر و افسر و گاهِ نو،
	به رستم، چنین گفت:«کافراسیاب	چو از تو خبر یافت، اندر شتاب،
	یکی یادگاری به نزدیکِ شاه،	فرستاده کرده ست با من به راه.»
	بفرمود تا هدیه برداشتند؛	به چشمِ سیاووش بگذاشتند.
820	ز دروازۀ شهر تا بارگاه،	دِرَم بود و اسپ و غلامی چو ماه.
	کس اندازه نشناخت آن را  که چند،	ز دینار و از تاج و تختِ بلند.
	غلامان همه با کلاه و کمر؛	پرستنده با یاره و طوقِ زر.
	پسند آمدش سخت و بگشاد روی؛	نگه کرد و بشنید پیغام اوی.
	چو بنشست گرسیوزِ پیش بین	زمین را ببوسید و کرد آفرین.
825	تهمتن بدو گفت:«یک هفته شاد	بباشیم، تا پاسخ آریم یاد.
	بدین خواهش، اندیشه یابی بسی؛	همان نیز پرسیدن از هر کسی.»
	یکی خانه او را بیاراستند،	به دیبا و خوالیگران خواستند.
	نشستند، بیدار، هر دو به هم؛	سِگالش گرفتند بر بیش و کم.
	از آن کار شد پیلتن بدْگمان،	کز آن گونه گرسیوز آمد دمان.
830	طلایه ز هر سو برون تاختند؛	چنانچون ببایست، برساختند.
	سیاوش ز رستم بپرسید و گفت،	که:«این راز  بیرون کشیم از نهفت؛
	که این آشتی جُستن از بهرِ چیست؛	نگه کن که تریاکِ این زهر چیست.
	ز پیوستۀ خون به نزدیک اوی،	نگر تا کدامند صد جنگجوی؛
	گروگان فرستد به نزدیکِ ما؛	کند روشن این رایِ تاریک ما.
835	نباید که از ما غمی شد؛ ز بیم،	همی طبل سازد به زیر گلیم!
	چو این کرده باشیم، نزدیک شاه	فرستاد باید یکی نیکخواه؛
	برد زین سخن نزد او آگهی؛	مگر مغز گرداند از کین تهی!"
	چنین گفت رستم که:"این است رای؛	جز این روی، پیمان نیاید به جای."
	به شبگیر، گرسیوز آمد به در،	چنانچون بود، با کلاه و کمر.
840	بیامد؛به پیش سیاوش، زمین	ببوسید و بر شاه کرد آفرین.
	سیاوش بدو گفت:"کز کار تو،	پر اندیشه بودم، ز گفتار تو؛
	کنون رای هر دو بر آن شد درست،	که از کینه دل را بخواهیم شست.
	تو پاسخ فرستی به افراسیاب،	که:" از کین اگر شد سرت سیرخواب،
	کسی کو ببیند سرانجام بد،	ز کردار بد بازگشتن سزد.
845	دلی کز خرد گردد آراسته،	یکی گنج باشد، پر از خواسته.
	اگر زیر نوش اندرون زهر نیست	دلت را ز رنج و زیان بهر نیست
	ز گردان که رستم بداند همی،	کجا نام ایشان بخواند همی،
	چو پیمان همی کرد خواهی درست،	تنی صد که پیوسته خون تست،
	بر من فرستی به رسم نوا	که باشد به گفتار تو بر، گوا
850	دو دیگر کز ایران زمین هر چه هست،	که آن شهرها را تو داری به دست،
	بپردازی و خود به توران شوی؛	زمانی ز جنگ و ز کین بغنوی
	نباشد جز از راستی در میان،	به کینه نبندم کمر بر میان.
	فرستم یکی نامه نزدیک شاه؛	مگر باشتی باز خواند سپاه!"
	برافگند گرسیوز،اندر زمان،	سواری به کردار باد دمان.
855	بدو گفت:" خیز و منه سر به خواب؛	برو، تازنان، نزد افراسیاب.
	بگویش که من تیز بشتافتم؛	کنون هر  چه جستی همه یافتم.
	گروگان همی خواهد از شهریار،	چو خواهی که برگردد از کارزار."
	فرستاده آمد؛بدادش پیام،	سراسر، ز گرسیوز نیکنام.
	چو گفت فرستاده بشنید شاه،	فراوان بپیچید و گم کرد راه.
860	به دل، گفت:"چندین ز خویشان من	گر ایدون که گم گردد از انجمن،
	شکست اندر آید بدین تاج و گاه ؛	نماند،بر من، کسی نیکخواه؛
	وگر گویم:"  از من گروگان مجوی،"	دروغ آیدش سربه سر گفت و گوی.
	فرستاد باید براو نوا،	اگر بی گروگان ندارد روا؛
	مگر کاین بلاها ز من بگذرد!	خردمند باشم، به از بیخرد."
865	بدان سان که رستم همی نام برد،	ز خویشان نزدیک صد برشمرد،
	بر شاه ایران فرستادشان؛	بسی خلعت و نیکوی دادشان.
	بفرمود تا کوس با کرنای،	زدند و فروهشت پرده سرای
	بخارا و سغد و سمرقند و چاج،	سپیجاب و آن کشور و تخت  عاج،
	تهی کرد و شد با سپه سوی گنگ؛	بهانه نجست و فریب و درنگ.
870	چو از رفتنش رستم آگاه شد،	روانش از اندیشه کوتاه شد.
	به نزد سیاوش بیامد چو گرد	گذشته سخنها همه یاد کرد.
	بدو گفت، چون کارها گشت راست،	که:"گرسیوز ار بازگردد رواست."
	بفرمود تا خلعت آراستند؛	سلیح و کلاه کمر خواستند؛
	یکی اسپ تازی به زرین ستام؛	یکی تیغ هندی به زرین نیام
875	چو گرسیوز آن خلعت شاه دید،	تو گفتی مگر بر زمین ماه دید.
	بشد، با زبانی پر از آفرین؛	تو گفتی همه بر نوردد زمین.
	سیاوش نشست از بر تخت عاج،	بیاویخته بر سر عاج تاج.
	همی رای زد با یکی چرب گوی،	کسی کو سخن را دهد رنگ و بوی.
	ز لشکر همی جست گردی سوار	که با او بسازد دم شهریار.
880	چنین گفت با او گو پیلتن:	"کز این در که یارد گشادن سخن؟
	همان است کاوس کز پیش بود؛	ز گیتی نکاهد، نه هرگز فزود.
	مگر من شوم نزد شاه جهان	کنم آشکارا، بر او بر، نهان.
	ببرم زمین،  گر تو فرمان دهی؛	ز رفتن، نبینم همی جز بهی."
	سیاوش ز گفتار او شاد گشت؛	حدیث فرستادگان باد گشت.
885	سپهدار بنشست و رستم به هم	سخن رفت هر گونه، بر بیش و کم.

.

.

.

.افراسیاب - آیدین سلسبیلی

.