بازگشتن رستم به زابلستان

...

.

.

شاهنامه خوان: مرتضی امینی پور

داستان را از اینجا بشنوید

 بازگشتن رستم به زابلستان

	وز آن جایگه، شاه لشکر براند؛	به ایران خرامید و رستم بماند؛
3315	بدان تا زُواره بیاید ز راه؛	بدو آگهی آوَرَد ز آن سپاه.
	پس آنگه سویِ زاولستان کشید؛	چو آگاهی از وی به دستان رسید،
	همه سیستان پیش باز آمدند؛	به درد و به رنج دراز آمدند.
	چو تابوت را دید دستانِ سام،	فرود آمد از اسپِ زرین لگام.
	تهمتن، پیاده، همی رفت پیش،	دریده بر او جامه، دل کرده ریش.
3320	گشادند گُردان، سراسر، کمر؛	همه، پیشِ تابوت، بر حاکْ سر.
	چو آمد تهمتن به ایوانِ خویش،	خروشید تابوت بنهاد پیش.
	از او میخ برکَنْد و بگشاد سر؛	کفن ز او جدا کرد پیشِ پدر.
	تنش را بدان نامداران نمود؛	تو گفتی که از خاک برخاست دود.
	مِهانِ جهان جامه کردند چاک؛	به ابر اندر آمد سرِ گَرد و خاک.
3325	همه کاخ تابوت بُد سربه سر؛	غنوده،به تابوت در، شیرِ نر.
	تو گفتی که سام است با یال و سُفت؛	غمی شد ز جنگ؛ اند آمد؛ بخفت.
	بپوشید بازش به دیبای زرد؛	سرِ تنگْ تابوت را سخت کرد.
	همی گفت:«اگر دخمه زرٌین کنم،	ز مشکِ سیه، گردش آگین کنم،
	چو من رفته باشم، نمانَد به جای؛	وگرنه، مرا خود همین است رای».
3330	یکی دخمه کردش، ز سُمٌِ ستور؛	جهانی، به زاری، همی گشت کور.
	چنین گفت بهرام نیکو سَخُن ،	که:«با مردگان آشنایی مکن.
	نه ایدر همی ماند خواهی دراز؛	بسیجیده باشد ودرنگی مساز.
	به تو داد یک روز نوبت پدر؛	سَزد گر تو را نایب آید پسر».
	چنین است و رازش نیاید پدید؛	نیابی؛ به خیره ، چه جویی کلید؟
3335	یکی داستان است پر آبِ چشم؛	دلِ نازک، از رستم آید به خشم.

.

.

سُفت: شانه ،کتف

آگین :آکنده و آغشته

 بهرام ؛ به درستی دانسته نیست که این بهرام کیست ملک اشعرا بهار او را بهرامِ مردانشاه ، موبد شهر شاپور دانشته است 

.