آمدن رستم نزدیک شاه مازندران به پیغمبری(1553-1610)

	عکس مازندران از فرشته داستان را با آوای فریما از اینجا گوش کنید یا از اینجا

1553	چو نامه به مُهر اندر آورد شاه،	جهانجویْ رستم بپیمود راه.
	به زین اندر افگند گرزِ گران؛	چو  آمد به نزدیکِ  مازندران
1555	به شاه آگهی شد که:«کاوسْ شاه	فرستاده ای کرد دیگر به راه؛
	فرستاده ای چون هزبرِ دُژم،	کمندی به فتراک بر، شصت خَم.
	به زیر اندرش، باره ای گام زن؛	یکی ژنده پیل است، گویی، به تن».
	چو بشنید سالارِ مازندران،	ز مردان گزین کرد جنگیْ سران.
	بفرمودشان تا   چپیره  شدند؛	هزبرِ ژیان را پذیره شدند.
1560	چو چشمِ تهمتن بدیشان رسید،	به ره بر، درختی گَشْن شاخ دید.
	بکَنْد و چو ژوبین به کف درگرفت؛	بماندند لشکر همه ز او شگفت.
	بینداخت، چون نزدِ ایشان رسید؛	فراوان بپرسید و گفت و شنید.
	گرفتش یکی دست و بفشارْدش؛	همی، آزمون را، بیازاردش.
	بخندید از او رستمِ پیلتن؛	شده خیره ز او چشم ِآن انجمن.
1565	مر او را، در آن خنده بفشارْد چنگ؛	ببردش ز دست و ز روی آب و رنگ.
	بشد هوش از آن مردِ زور آزمای؛	ز بالایِ اسپ، اندر آمد به پای.
	یکی شد برِ شاهِ مازندران؛	بگفت آنچه دید، از کران تا کران.
	سواری که نامش کلاهور بود،	که مازندران ز او پر از شور بود،
	بسانِ پلنگ ژیان بُد به خوی،	نکردی جز از جنگ هیچ آرزوی،
1570	پذیره شدن را، برِ خویش خوانْد؛	به مردیش بر چرخِ گردان نشانْد.
	بدو گفت: «رو پیشِ آن مرد شَو؛	هنرها پدیدار کن، نو به نو.
	چنان کن که گردد رُخَش پر ز شرم ؛	به چشم اندر آرَد ز شرم ،آبِ گرم».
	بیامد کلاهور، چون نرٌه شیر،	به پیشِ جهانجویْ مردِ دلیر.
	بپرسید، پرسیدنی چون پلنگ؛	دُژمْروی، ز آن پس، بدو داد چنگ.
1575	بیفشارْد دستِ سرافرازْ پیل؛	شد، از درد، دستش به کردارِ نیل.
	نپیچید، کاندیشۀ زور داشت؛	به مردی، ز خورشید، منشور داشت.
	بیفشارد چنگِ کلاهور، سخت؛	فروریخت ناخن، چو برگ از درخت.
	کلاهور، با دستِ آویخته،	پی و پوست و ناخن فرو ریخته،
	بیاورد و بنمود و با شاه گفت،	که:« بر خویشتن، درد نتوان نهفت.
1580	تو را آشتی بهتر آید، ز جنگ؛	فراخی مکن، بر دلِ خویش، تنگ.
	تو را با چنین پهلوان تاو نیست؛	اگر رام گردد، بِهْ از ساو نیست .
	پذیرد بدو شاهِ مازندران،	زما، باژ و ساو ، از کران تا کران.
	چنین، رنج دشوار آسان کنیم،	بِه آید که جان را هراسان کنیم».
	تهمتن بیامد هم اندر زمان،	چو پیلِ سر افراز و شیرِ دمان.
1585	چو مازندرانْ شاه او را بدید،	بپرسید و بنواختش چون سزید.
	نگه کرد و بنشاند اندر خورش؛	از کاوس پرسید و از لشکرش.
	بپرسیدش از رنج و راهِ دراز،	که:«چون راندی، در نشیب و فراز؟»؛
	وز آن پس، بدو گفت:«رستم تُوِی،	که داری بر و پیکر و پهلوی؟».
	چنین داد پاسخ که:«من چاکرم	اگر چاکری را خود اندر خورم.
1590	کجا او بُوَد من نیایم به کار؛	که او پهلوان است و گُرد و سوار».
	بدو داد پس پهلوان نامه را؛	پیام جهاندارِ خودکامه را.
	بگفت:«آنکه شمشیر بار آوَرد،	سرِ سرکشان در کنار آورد».
	چو بشنید پیغام و نامه بخواند،	دُژَم گشت و در وی شگفتی بماند.
	به رستم، چنین گفت:«کاین جست و جوی	چه باید همی خیره، و این گفت و گوی؟»
1595	بگویش که:«سالارِ ایران تویی؛	اگر چه دل و چنگ شیران تویی،
	منم شاهِ مازندران، با سپاه؛	رسیده مرا از نیاکان کلاه.
	مرا بیهده خواندن پیشِ خویش	نه رسمِ کیان است و آیینِ کیش.
	براندیش و تختِ بزرگان مجوی؛	کز این بد، تو را خواری آید به روی.
	سویِ گاهِ ایران بپیچان عِنان؛	وگر نه، زمانت سر آرَد سِنان؛
1600	که گر با سپه من بجنبم زجای،	تو نشناسی آنگه سرت را ز پای.
	تو افتاده ای، بی گمان ،در گمان؛	یکی راهِ زه گیر و بفکن کمان.
	چو من تنگ روی اندر آرم به روی،	سر آید تو را این همه گفت و گوی».
	نگه کرد رستم، به روشن روان،	به شاه و سپاه و رَد و پهلوان؛
	پسنده نیامْدش کردارِ اوی؛	سرش تیزتر شد ز گفتارِ اوی.
1605	نپذرفت از او جامه و اسپ و زر؛	که ننگ آمدش ز آن کلاه کمر.
	برون آمد از پیش ِ او خشمناک؛	دلی پر زکینه،نه ترس و نه باک.
	چو آمد به نزدیکِ شاه اندرون،	دلِ کینه دارش پر از جوشِ خون،

	ز مازندران هر چه دید و شنید	همه کرد بر شاهِ ایران پدید؛
	وزآن پس،ورا گفت:«مندیش هیچ؛	دلیری کن و رزمِ دیوان پسیچ.
1610	سواران و گُردانِ آن انجمن،	همه خوار و زارند بر چشمِ من».

واژه ها :

1556-هزبر:شیر

        دژم:خشمگین

1557-  گام زن:کنایۀ ایماست از رهوار و چالاک

1559-چپیره: گروه مردمان که در جایی گرد آمده اند.

1560-درخت گشن: درخت پر شاخ و برگ

1561- ژوپین:زوبین، نیزه ای کوچک و دو شاخه

1572- آب گرم: کنایه ایما از اشک

1574-دُژمروی:دُژم روی- روی درهم و خشمناک

1581-ساو:خراج ،باج 

         تاو: تاب

1588-پهلوی: در معنی پهلوانی به کار رفته است

1589-90- رستم به پیروی ا راه و رسم پهلوانی نام خود را پنهان می کند و می گوید چاکر رستم          است اگر او بپذیرد!

1599- عنان:افسار اسب و مرکب

          سنان:سر نیزه

نام ها و جای ها:

کلاهور:نام پهلوان مازندرانی که به خواست شاه مازندران به پإیره رستم می رود و به زور آزمایی دست او را می فشارد.