باز آمدن گرسیوز به نزد سیاوش

.

.داستان را با صدای محسن مهدی بهشت از اینجا بشنوید

.

باز آمدن گرسیوز به نزد سیاوش

1936	برآراست گرسیوزِ دامساز،	دلی پر زکینه، سری پر ز راز.
	چو نزدیکِ شهرِ سیاوش رسید،	ز لشکر، زباناوری برگزید.
	بدو گفت:«رَوْ؛ با سیاوش بگوی،	که:" ای با گهر ْ مهتر نامجوی!
	به جان و سرِ شاهِ توران سپاه،	به جانِ و سر و تاجِ کاوس شاه،
1940	که از بهرِ من برنخیزی ز گاه؛	نه پیشِ من آیی، پذیره به راه؛
	که تو ز آن فزونی به فرهنگ و بخت،	به فرّ و نژاد و به تاج و به تخت،
	که هر باد را بَست باید میان،	تهی کردن، آن جایگاهِ کَیان."»
	فرستاده نزدِ سیاوش رسید؛	زمین را ببوسید کو را بدید.
	چو پیغام گرسیوز، او را بگفت،	سیاوش غمی گشت اندر نِهفت.
1945	پر اندیشه بنشست، بیدار دیر؛	به دل، گفت:«رازی است این را به زیر.»
	چو گرسیوز آمد به درگاه ِ اوی،	پیاده بیامد ز ایوان به کوی.
	بپرسیدش از راه و از کارِ شاه،	ز رسم سپاه و تخت و کلاه.
	پیامِ سپهدارِ توران بداد؛	سیاوش ز پیغام او گشت شاد.
	چنین داد پاسخ که:«با یادِ اوی،	نتابم ز تیغ و ز الماس روی.
1950	من اینک کمر بر میان بسته ام؛	عنان با عنانِ تو پیوسته ام.
	سه روز اندر این گلشنِ نو بهار،	بباشیم و از باده گیریم کار؛
	که گیتی سپنج است، پر درد و رنج؛	بَد آن را که با غم بُوَد، در سپنج!»
	چو بشنید گفتِ خردمندْشاه،	بپیچید گرسیوزِ کینه خواه.
	به دل گفت:«ار ایدون که با من به راه	سیاوش بیاید به نزدیکِ شاه،
1955	بدین شیرْمردی و چندین خِِرَد	گُمانِ مرا زیر ِ پی بسْپَرَد.
	سخن گفتنِ من شود بی فروغ؛	شود، پیشِ وی، چارۀ من دروغ.
	یکی چاره باید کنون ساختن؛	دلش را به راهِ بد انداختن.»
	زمانی همی بود و خامُش بماند؛	دو چشمش به رویِ سیاوش بماند.
	فرو ریخت از دیدگان آبِ زرد؛	به آبِ دو دیده همی چاره کرد.
1960	سیاوش ورا دید پر آبْ چهر،	به سانِ کسی کو بپیچد ز مهر
	بدو گفت،نرم:«ای برادر! چه بود؟	غمی هست کآن را نشاید شنود.؟
	گر از شاهِ توران شده ستی دژم،	به دیده در آوردی از درد نم،
	من اینک همی با تو آیم به راه؛	کنم جنگ با شاهِ توران سپاه؛
	بدان تا ز بهرِ چه آزاردَت؛	چرا کِهتر از خویشتن داردت!
1965	وگر دشمنی آمده ستت پدید	که تیمار و رنجَش بباید کشید،
	من اینک، به هر کار یارِ توام؛	چو جنگ آوری مایه دارِ توام؛
	ور ایدون که نزدیکِ افراسیاب،	تو را تیره گشته ست بر خیره آب،
	به گفتارِ مردِ دروغ آزمای،	کسی برتر از تو گرفته ست جای،
	همه رازِ این کار با من بگوی؛	که تا باشمت، زاین غمان چاره جوی.»
1970	بدو گفت گرسیوز:«ای نامدار!	مرا این سخن نیست با شهریار.
	نه از دشمنی آمده ستم به رنج،	نه از چاره دورم به مردیّ و گنج.
	ز گوهر مرا در دل اندیشه خاست؛	که یاد آمدم آن سخنهای راست:
	نخستین ز تور اندر آمد بَدی،	که برخاست ز او فرّهِ ایزدی.
	شنیدی که با ایرجِ کم سخن،	به آغاز، کینه برافگند بُن؛
1975	وز آن جایگه، تا به افراسیاب،	ز کین، گشته توران و ایران خراب.
	به یک جای هرگز نیامیختند؛	ز بند و خرد، دور بگریختند.
	سپهدارِ توران از آن بتّر است؛	کنون، گاوِِ پیسه به چرم اندر است.
	ندانی تو خویِ بدش، بی گمان؛	بمان تا بیاید بدی را زمان.
	نخستین ز اغریرٍث اندازه گیر،	که بر دستِ او کشته شد خیرْخیرْ؛
1980	برادر، هم از کالبد هم ز پشت؛	چنان پر خرد بیگنه را بکشت!
	وز آن پس بسی نامور بیگناه	شده ستند، بر دست او بر تباه.
	مرا زین سخن ، ویژه، اندوه تست	- که بیدار دل بادی و تندرست!
	تو تا آمده ستی بدین بوم و بر،	کسی را نیامد ز تو بد به سر.
	همه مردمی جستی و راستی،	جهان را به دانش بیاراستی.
1985	کنون، خیره، اهریمنِ دلِْ گُسِل	ورا از تو کرده ست پر داغ دل.
	دلی دارد از تو پر از درد و کین؛	ندانم چه خواهد جهان آفرین!
	تو دانی که من دوستدارِ توام	به هر نیک و بد وِیژهْ یار توام.
	مبادا که فردا گمانی بَری،	که من بودم آگه از این داوری!»
	سیاوش بدو گفت:«مندیش از این؛	که یار است با من جهان آفرین.
1990	سپَهبد جز این کرد ما را امید،	که بر من شب آرَد به روزِ سپید!
	گر آزار بودیش در دل ز من	سرم برنیفراختی ز انجمن.
	ندادی به من کشور و تاج و گاه،	بر و بوم و فرزند و گنج و سپاه.
	کنون با  تو آیم به درگاه ِ اوی؛	درخشان کنم تیره گون ماهِ اوی.
	هر آنجا که روشن شود راستی ،	فروغَ دروغ آوَرَد کاستی.
1995	نمایم دلم را به افراسیاب،	درخشانتر از برْسپهر آفتاب.
	تو دل را بجز شادمانه مدار؛	روان را به بد در گمانه مدار.
	کسی کو دَمِ اژدها بسپَرَد،	ز رایِ جهان آفرین نگذرد.»
	بدو گفت گرسیوز:«ای مهربان!	تو او را بدان سان که دیدی، مدان؛
	دو دیگر به جایی که گردان سپهر	شود تند و چین اندر آرَد به چهر،
2000	خردمند را کرد باید فسون،	که از چنبرِ او سر آرد بِرون.
	بدین دانشِ و این دلِ هوشمند،	بدین بُرز بالا و رایِ بلند،
	ندانی همی چاره از مهر، باز؛	نباید که بختِ بد آید فراز!
	همه مر تو را بند و تُنبُل فروخت؛	به اَروند، چشمِ خرد را بدوخت:
	نخست آنکه داماد کردت، به دام؛	به خیره، شدی ز آن سخن شادکام؛
2005	دو دیگر کِت از خویشتن دور کرد؛	به رویِ بزرگان یکی سور کرد؛
	بدان تا تو گستاخ گشتی بدوی؛	فرو ماند ، اندر جهان، گفت و گوی.
	تو را هم ز اغریرثِ هوشمند،	فزون نیست خویشیّ و پیوند و بند.
	میانش، به خنجر به دو نیم کرد؛	سپه را به کردارِ بد بیم کرد.
	نِهانش بَتر ز آشکارا کنون؛	چنین دان و ایمن مشو ز او ، به خون
2010	مرا هر چه اندر دل اندیشه بود،	خَرَد بود و از هر دری پیشه بود،
	همان آزمایش بُد از روزگار	از این کینه ور تیره دل شهریار،
	همه یک به یک پیشِ تو راندم؛	چو خورشیدِ تابنده ، برخواندم.
	به ایران پدر را بینداختی؛	به توران زمین، جایگه ساختی.
	چنین دل بدادی به گفتار اوی؛	بگشتی همی گردِ تیمار اوی.
2015	درختی بُد این خود نشانده به دست،	که بُد بار او زهر و برگش کبَست.»
	همی گفت و مژگان پر از آب کرد،	پر افسون دل و لب پر از بادِ سرد.
	سیاوش نگه کرد خیره بدوی،	ز دیده نهاده، به رخ بر ، دو جوی.
	چو یاد آمدش روزگارِ گزند،	کز او بگسلد مهرْ چرخِ بلند،
	نماند بر او بر بسی روزگار،	به روز جوانی سر آیدش کار،
2020	دلش گشت پر درد و رخساره زرد؛	پر از غم روان، لب پر از بادِ سرد.
	بدو گفت:«هر چون همی بنگرم،	به پادْافرهِ بد نه اندر خورم.
	به گفتار و کردار از پیش و پس،	ز من هیچ ناخوب نشنید کس.
	چو گستاخ شد دست با گنجِ اوی،	بپیچد همانا دل از رنجِ اوی.
	اگر چه بد آید همی بر سرم،	ز رای و ز فرمان او نگذرم.
2025	بیایم کنون با تو من بی سپاه؛	ببینم که از چیست آزارِ شاه.»
	بدو گفت گرسیوز:« ای نامجوی!	تو را آمدن پیش او نیست روی.
	به پای، اندر آتش نباید شدن؛	نه پیشِ بلا داستانها زدن.
	همی خیره، بر بد شتاب آوری؛	سرِ بختِ خندان به خواب آوری.
	تو را من همانا ، بَسَم پایمرد؛	بر آتش یکی بر زنم بادِ سرد.
2030	یکی پاسخ نامه باید نبشت؛	پدیدار کردن ، همه خوب و زشت.
	ز کین گر ببینم سر ِ او تهی،	درخشان شود روزگارِ بهی.
	سواری فرستم به نزدیکِ تو؛	درخشان کنم رایِ تاریکِ تو.
	امید استم از کردگارِ جهان،	شناسندۀ آشکار و نهان،
	کز این بازگردد سوی راستی؛	شود دور از او کژّی و کاستی؛
2035	وگر بینم اندر سرش هیچ تاب،	هیونی فرستم، هم اندر شتاب.
	تو، زآن سان که باید، به زودی بساز؛	مکن کار بر خویشتن بر، دراز.
	نه دور است از ایدر، به هر کشوری؛	به هر نامداری و هر مهتری:
	صدو بیست فرسنگ از ایدر به چین،	همان سیصد و چل به ایران زمین.
	از این سو، همه دوستدار تواند؛	وگر بندۀ شهریارِ تواند؛
2040	وز آن سو، پدرآرزومند توست؛	جهان بنده و شهر پیوندِ توست.
	به هر سو یکی نامه ای کن دراز؛	پسیچیده باش و درنگی مساز.»
	سیاوش به گفتار او بنگرید؛	چنان، جانِ بیدار او بِغنوید.
	بدو گفت:«از این در که رانی سخن،	ز گفتار و رایت نگردم، ز بُن.
	تو خواهشگری کن؛ مرا ز او بخواه؛	همه راستی جوی و فرمان و راه».

.

.

.

.