دیدن سیاوش افراسیاب را

.

داستان را با صدای محسن مهدی بهشت از اینجا بشنوید

دیدن سیاوش افراسیاب را

1270	پیاده به کوی آمد افراسیاب	از ایوان میانْ بسته و پر شتاب.
	سیاوش چو او را پیاده بدید،	فرود آمد از اسپ و پیشش دوید.
	گرفتند مر یکدیگر را به بر؛	همی بوسه دادند بر چشم و سر.
	از آن پس چنین گفت افراسیاب،	که:«بد در جهان اندر آمد به خواب.
	از این پس ، نه آشوب خیزد نه جنگ؛	به آبشخور آیند میش و پلنگ.
1275	برآشفت گیتی، ز تور دلیر؛	کنون، رویِ کشور شد از جنگْ سیر
	دو کشور، همه ساله، پر شور بود؛	جهان را دل از آشتی دور بود.
	به تو ، رام گردد زمانه کنون؛	برآساید از جنگ و از جوشِ ِ خون.
	کنون، شهرِ توران تو را بنده اند؛	همه دل به مهر ِ تو آگنده اند.
	مرا چیز با جان، همه، پیش ِ توست؛	سپهبَد به جان و به تن خویشِ تُست.
1280	پدروار پیشِ تو مهر آورم؛	همیشه پر از خنده چهر آورم.
	همه، شاد دل بادی و تندرست!	همه گنجِ بی رنج در پیشِ تُست.»
	سیاوش بر او آفرین کرد سخت،	که:« از گوهر ِ تو مگرداد بخت!
	سپاس از خدای ِ جهان آفرین،	کز اوی است آرام و پرخاش و کین.»
	سپهدار، دست سیاوش به دست،	بیامد؛ به تختِ مهی برنشست.
1285	به روی ِ سیاوش نگه کرد و گفت،	که:« این را، به گیتی، ندانیم جفت؛
	نه ز این گونه مردم بُوَد در جهان،	چنین روی و بالا و فرّ ِ مِهان؛»
	وز آن پس به پیران چنین گفت رَد،	که:« کاوس پیر است و اندک خِرَد،
	که بشْکیبد از روی ی چنین پسر؛	چنین برز بالا و چندین هنر!
	مرا دیده در خوبْ دیدار اوی،	بمانْد و دلم خیره در کارِ اوی؛
1290	که فرزند باشد کسی را چنین،	دو دیده بگردانَد اندر زمین!»
	از ایوانها، پس یکی برگزید؛	همه کاخ زربفتها گسترید.
	یکی تختِ زرّین نهادند پیش،	همه پایه ها چون سرِ ِ گاومیش.
	به دیبایِ چینی بیاراستند؛	فراوان پرستندگان خواستند.
	بفرمود پس تا رَوَد سویِ کاخ؛	بباشد بکام و نشیند، فراخ.
1295	سیاوش چو در پیشِ ایوان رسید،	سر ِ طاقِ ایوان به کیوان رسید.
	بیامد؛ بر آن تختِ زرّین نشست؛	هُشیوار، جان اندر اندیشه بست.
	چو خوان ِ سپهبَد بیاراستند،	کَس آمد؛ سیاووش را خواستند.
	ز هر گونه ای رفت،بر خوان، سَخُن؛	همه شادکامی فگندند بُن.
	چو از خوانِ سالار برخاستند،	نشستنگهِ می بیاراستند.
1300	برفتند با رود رامشگران؛	به باده نشستند یکسر سران.
	بدو داد جان و دل افراسیاب؛	همی، بی سیاوش، نیامدْش خواب.
	همی خوْرد مَی، تا جهان تیره شد؛	سر میگساران ز مَی ، خیره شد.
	سیاوش به ایوان خرامید، شاد؛	به مستی ز ایران نیامدش یاد.
	چنین گفت با شیده افراسیاب،	که:« چون سر برآرد سیاوش ز خواب.
1305	تو، با پهلوانان و خویشانِ من،	کسی کو بُوَد مهترِ انجمن،
	به شبگیر، با هدیه و با غلام،	گرانمایه اسپان به زرّین سِتام؛
	ز لشکر همه هر کسی با نثار،	ز دینار و از گوهرِ شاهوار،
	بر این گونه، پیشِ سیاوش شوید؛	هشیوار و بیدار و خامُش شوید.»
	فراوان سپهبد فرستاد چیز؛	وز این گونه، یک هفته بگذشت نیز.

.

..

در این داستان احترامی که افراسیاب به سیاوش می گذارد قابل توجه است . اینطور به نظر می آید افراسیاب  برای دیدن سیاوش پیاده می دود  و متقابلا سیاوش هم با دیدن افراسیاب از اسب پایین آمده و به طرف افراسیاب می دود . افراسیاب پدر وار و مهربانانه  با سیاوش حرف می زند و در برابر سیاوش  افراسیاب را آفرین می گوید و ستایش می کند به خصوص در بیتهای 1285 و 1286 تخم حسد را در دل تورانیان  می کارد. ولی با اینکه افراسیاب علاوه بر آن  جایگاه  نشستن سیاوش را با بالاترین احترام می آراید  . ولی سیاوش کمی با تردید به این قضایا نگاه می کند(نیم بیت دوم 1296).

کم کم سیاوش هم باورش شده و با می خوردن زیاد ، ایران از یادش می رود.  آن شب افراسیاب از شوق دیدار سیاوش خوابش نمی برد و بی تاب بود به پسرش شیده دستور می دهد که صبح فردای آن شب با هدایای زیادی نزد سیاوش روند.