خوان دوم: یافتن رستم چشمۀ آب را(1184-1220)

داستان را با صدای فلورا ی گرامی بشنوید

خوان دوم: یافتن رستم چشمۀ آب را

1184	یکی راه پیش آمدش،ناگزیر؛	همی رفت بایست، بر خیرْخیر.
1185	پی رخش و گویا زبانِ سوار،	ز گرما و از تشنگی ، شد فَگار.
	پیاده شد از اسپ و ژوپین به دست،	همی رفت شیدا، به کردارِ مست .
	همی جُست بر چاره بردن رهی ؛	سوی آسمان کرد روی، آنگهی .
	چنین گفت:« کای داورِ دادگر !	همه رنج و سختی تو آری به سر .
	گر ایدون که خشنودی از رنج من ،	بدان گیتی، آگنده شد گنجِ من .
1190	بپویم همی؛ تا مگر کردگار	دهد شاهْ کاوس را زینهار !
	هم ایرانیان را ،ز چنگالِ دیو ،	رهانم، به فرمانِ گیهانْ خدیو.
	گنهکار و افگندگانِ تواند ؛	پرستنده و بندگانِ تواند».
	تنِ پیلوارش چنان تفته شد ،	که از تشنگی سست و آشفته شد.
	بیفتاد رستم بر آن گرمْ خاک ،	زبان گشته از تشنگی چاکْ چاک .
1195	همان گه، یکی غُرمِ نیکو سُرین	بپیمود پیشِ سپهبد زمین .
	از آن رفتنِ غُرمَش اندازه خاست ؛	به دل گفت:«کابشخورِ این کجاست؟
	همانا که بخشایشِ کردگار	فراز آمده است،اندر این سخت کار».
	بیفشارد شمشیر بر دستِ راست ؛	به نامِ جهاندار، بر پای خاست .
	بشد بر پیِ غُرم و تیغش به چنگ ؛	گرفته به دست دگر پالهنگ .
1200	به ره بر، یکی چشمۀ آب دید ،	که غُرم   سُرووَر   بدانجا رسید .
	تهمتن سویِ آسمان کرد روی ؛	چنین گفت:«کای داورِ راستگوی !
	هر آن کس که از دادگرْ یک خدای	بپیچد، ندارد خرد را به جای .
	که این چشمه آبشخورِ میش نیست؛	همان میش با پیلتن، خویش نیست.
	به جایی که تنگ اندر آمد سَخُن،	پناهت بجز پاکْ یزدان مکن ».
1205	بر آن غرم بر، آفرین کرد چند،	که:«از چرخ گردان مبادت گزند!
	کنام و در و دشت تو سبز باد!	مبادا ز تو، بر دلِ یوز، یاد!
	تو را هر که یازد به  تیر و کمان،	شکسته کمان باد و تیره گُمان!
	که زنده شد از تو، تنِ پیلتن؛	وگرنه، پراندیشه بود از کفن.
	که در سینۀ اژدهای سِتُرگ،	نگنجد، بماند به چنگال گرگ.
1210	شده پاره پاره، کَنان و کَشان؛	ز رستم، به دشمن رسیدی نشان».
	زبانش چو پردخته شد زآفرین،	ز رخشِ تگاور جدا کرد زین.
	همه تن بشستش، بدان آبِ پاک؛	به کردارِ خورشید، شد تابناک.
	چو سیراب شد، سازِ نخچیر کرد؛	کمان دید و ترکش پر از تیر کرد.
	بیفگند گوری چو پیِل ژیان؛	جدا کرد از او چرم و پای و میان.
1215	چو خورشید، تیزْ آتشی برفروخت؛	بر آورد از آب و در  آتش بسوخت.
	بپرداخت؛ آنگه به خوردن گرفت؛	به چنگ، استخوانش ستردن گرفت.
	سوی چشمه روشن آمد، به آب؛	چو سیراب شد، کرد آهنگِ خواب.
	تهمتن به رخش سراینده گفت،	که:«با کس مکوش و مشو نیز جفت.
	اگر دشمن آید، سوی من بپوی ؛	تو با دیو و شیران، مشو جنگجوی ».
1220	بخورد و برآسود و نگشاد لب ؛	چمان و چران  رخش تا نیم شب.

 نامه

1184: برخیرخیر: سرگشته و گول و گیج

1185-فگار: آزرده ، خسته، ریشناک

1186- شیدا: آسیمه، آشفته

1195- غرم: میش کوه

1198- بیفشارد شمشیر بر دست راست: 

1200-سُرووَر: شاخ دار

1205تا 1210- آفرین و دعا به جان غرم 

1216-1214 خوردن گور- رستم پوست و پای گور را جدا می کند، شکمش را خالی کرده  ود ر آتش می پزد و هنگام خوردن استخوانش را جدا می کند.