گمراه کردن ابلیس کاوس را و به آسمان رفتن او(2089-2130)

دستان را با آوای فلورا  از اینجا یا از اینجا گوش کنید.

2089	چنان بُد که ابلیس روزی پگاه ،	یکی انجمن کرد پنهان ز شاه.
2090	به دیوان، چنین گفت:«کامروز کار	به رنج و به سختی است با شهریار.
	یکی دیو باید همی چربدست،	که داند با او به هر گونه نشست.
	شود؛ جانِ کاوس بیره کند؛	به دیوان بر، این رنج کوته کند.
	بگرداندش سر ، ز یزدان پاک؛	فشاند بر آن فرٌ یزدانش خاک».
	نشستند و بر دل گرفتند یاد؛	کس از بیم کاوس ، پاسخ نداد.
2095	یکی دیوِ دُژخیم برپای خاست؛	چنین گفت:«کاین نغزکاری مراست!».
	غلامی نکو ساخت از خویشتن،	سخنگوی و شایستۀ انجمن
	همی بود یک چند؛ تا شهریار	به هامون برون شد، ز بهرِ شکار.
	بیامد به پیشش؛ زمین بوس داد؛	یکی دستۀ گل به کاوس داد.
	چنین گفت:«کز بختِ زیبایِ تو،	همی چرخِ گردان سَزد جایِ تو.
2100	به کامِ تو شد رویِ گیتی همه؛	شُبانی و، گردنکشان چون رمه.
	یکی کار مانده است کاندر جهان،	نشانِ تو هرگز نگردد نهان:
	چه دارد همی آفتاب از تو راز،	که: چون گردد اندر نشیب و فراز؟
	چگونه است ماه و  شب وه روز چیست؟	بر این گردشِ چرخ، سالار کیست؟»
	دلِ شاه، از آن دیو، بیراه شد؛	روانش از اندیشه کوتاه شد.
2105	گمانش چنان بُد که گردان سپهر	به گیتی مر او را نموده است چهر.
	ندانست کاین چرخ را مایه نیست؛	ستاره فراوان و یزدان یکی است.
	همه پیش فرمانش بیچاره اند،	که با شورش و جنگ و پتیاره اند.
	جهان آفرین بی نیاز است از این؛	ز بهر تو باید سپهر و زمین.
	پر اندیشه شد جانِ آن پادشاه،	که تا چون شود بی پر، اندر هوا!
2110	ز دانندگان پس بپرسید شاه:	«کزاین خاک چند است تا چرخِ ماه؟».
	ستاره شمر گفت و خسرو شنید؛	یکی کژ و ناخوب چاره گزید.
	بفرمود پس تا به هنگام خواب،	برفتند سوی نِشیمِ عقاب.
	از آن بچٌه بسیار برداشتند؛	به هر خانه ای دو دو بگذاشتند.
	همی پرورانیدشان ، سال و ماه،	به مرغ و به گوشتِ بره ، چند گاه.
2115	چو نیرو گرفتند هر یک چو شیر،	بدان سان که مَرد آوریدند زیر،
	ز عود قُماری ، یکی تخت کرد؛	سرِ تختها را به زر سخت کرد.
	به پهلوش بر نیزه های دراز	ببست و بر آن گونه بر ، کرد ساز.
	بیاویخت بر نیزه ها بر، بره؛	ببست اندر اندیشه دل، یکسره؛
	وزآن پس عقاب دلاور چهار،	بیاورد و بر تخت بست استوار.
2120	چو شد گرسنه تیز پرٌان عقاب،	سوی گوشت کردند هر یک شتاب.
	ز رویِ زمین، تخت برداشتند؛	ز هامون به ابر اندر افراشتند.
	پریدند بسیار و ماندند باز؛	چنین باشد آن را که گیردش آز.
	چو با مرغ پرٌنده نیرو نماند،	غمی گشت و پرها به خُوی درنشاند،
	نگونسار گشتند زابر سیاه،	کشان از هوا نیزه و تختِ شاه.
2125	سوی بیشۀ شیرْ چین آمدند؛	به آمل به رویِ زمین آمدند.
	نکردش تباه، از شگفتی، جهان؛	همی بودنی داشت اندر نهان.
	سیاوش از او خواست آمد پدید؛	ببایست لختی چَمید و چرید.
	به جایِ بزرگی و تختِ نشست،	پشیمانی و درد بودش به دست.
	بمانده به بیشه درون، زاروار،	نیایش کنان پیشِ پروردگار.
2130	همی کرد پوزش ز کرده گناه؛	مر او را همی جست، هر سو سپاه.

.

2089-ابلیس:دیو- اهریمن- این واژه در سریانی «دیبْلُس» به معنی نومید

2095- دژخیم: بدخوی و بدنهاد

2012-نشیم:آشیانه

2018-پتیاره:آسیب گزند

2116-عود قماری: چوب سختی که وزن حجمی آن از آب بیشتر است.ج

2123-غمی: سوده و مانده-

       خوی: عرق

2125-شیرچین: احتمالا بیشه ای در آمل

106-ک

280689-1ج