خواب دیدن سیاوش

داستان را با صدای محسن مهدی بهشت از اینجا بشنوید

خواب دیدن سیاوش

	چهارم شب اندر برِ ماهروی	به خواب اندرون بود با رنگ و بوی.
2090	بلرزید و از خواب خیره بجست؛	خروشی برآورد چون پیلِ مست.
	همی داشت اندر برش خوب چهر؛	بدو گفت:«شاها! جه بودت؟» به مهر
	خروشید و شمعی برافروختند؛	برش، عود و عنبر همی سوختند.
	بپرسید زِ او دختِ افراسیاب،	که:«فرزانه شاها! چه دیدی به خواب؟»
	سیاوش بدو گفت:«کز خوابِ من،	لبت هیچ مگشای بر انجمن.
2095	چنان دیدم، ای سروِ سیمین! به خواب،	که بودی یکی بیکران رودِ آب؛
	یکی کوهِ آتش به دیگر کران؛	گرفته لبِ آب نیزه وران.
	ز یک سو شدی آتشِ تیز گرد؛	برافروختی ز او سیاووشْ کَرد.
	ز یک دست، آتش؛ز یک دست آب؛	به پیش اندرون پیل و افراسیاب.
	بدیدی مرا، رویْ کرده دُژم؛	دمیدی بر آن آتشِ تیزْ دم.»
2100	فریگیس گفت:«این جز از نیکُوی،	نباشد؛ یک امشب نگر نغنَوی!
	به گرسیوز آید همه بختِ شوم؛	شود کشته، بر دستِ خاقانِ روم.»
	سیاوش سپه را سراسر بخواند؛	به درگاهِ ایوان ، زمانی بماند.
	پسیچید و بنشست،خنجر به چنگ؛	طلایه فرستاد بر سویِ گنگ.
	دو بهره چو از تیره شب درگذشت،	سوارِ طلایه بیامد ز دشت،
2105	که:«افراسیاب و فراوان سپاه	پدید آمد از دور، تازان به راه.»
	ز نزدیکِ گرسیوز آمد نوند،	که:«بر چارۀ جان، میان را ببند؛
	نیامد، ز گفتارِ من هیچ سود؛	از آتش،ندیدم بجز تیره دود.
	نگر تا چه باید کنون ساختن!	سپه را کجا باید انداختن!»
	سیاوش ندانست بازارِ اوی؛	همی راست دانست گفتارِ اوی.
2110	فریگیس گفت:«ای خردمند شاه!	مکن هیچ گونه به ما در نگاه.
	یکی بارۀ گامزن برنشین؛	مباش ایچ ایمن به توران زمین.
	تو را زنده باید که مانی به جای؛	سرِ خویش گیر و کسی را مپای.»

.

.

.

.