سخن گفتن پیران با سیاوش از فریگیس

نگاره«فرنگیس» از هنگامه صدری

.

داستان را با صدای محسن مهدی بهشت از اینجا بشنوید

.

سخن گفتن پیران با سیاوش از فریگیس

	یکی روز پیران، به بِهْ روزگار	سیاوش را گفت:« کای شهریار!
	تو دانی که سالار تورانْ سپاه	ز اوجِ فلک بر فرازد گلاه.
	شب و روز روشن روانش تویی	دل و هوش و توش و توانش تُوِی.
	چو با او تو پیوستۀ خون شوی،	از این پایه هر دم بافزون شوی.
1450	بباشد امیدش به تو استوار،	که خواهی بُدن پیش او پایدار.
	اگر چند فرزندِ من خویش توست،	مرا غم ز بهرِ کم و بیش توست؛
	اگر چه جریره است پیراسته،	از این انجمن مر تو را خواسته،
	ولیکن آن تو را آن سزاوارتر	که از دامنِ شاه ، جویی گُهر.
	فریگیس مهتر ز خوبان اوی؛	به گیتی نبینی چنان روی و موی.
1455	به بالا ز سرو سهی برتر است؛	ز مشک سیه، بر سرش افسر است.
	هنرها و دانش ز اندازه بیش؛	خِرَد را پرستار دارد  ، به پیش.
	از افراسیاب ار بخواهی رواست؛	چُنو بت ، به کشمیر و کابل کجاست؟
	چو شد ماهِ پر مایه پیوندِ تو،	دِرَفْشان شود فرّ و اورند تو.
	چو فرمان دهی، من بگویم بدوی؛	بجویم بدین، نزدِ او آب ِ روی.»
1460	سیاوش به پیران نگه کرد و گفت،	که:«فرمانِ یزدان نشاید نِهفت.
	اگر آسمانی چنین است رای،	مرا با سپهر، از بُنه، نیست پای.
	اگر من به ایران نخواهم رسید،	نخواهم همی رویِ کاوس دید،
	چو دستان که پروردگارِ من است،	تهمتن که روشن بهارِ من است.
	چو بهرام و چون زنگۀ شاوران،	جز این نامدارانِ گُندآوران؛
1465	چو از رویِ ایشان بباید برید،	به توران همی خانه باید گُزید،
	پدر باش و این کدخدایی بساز؛	مگو این سخن با زمین جز به راز.
	اگر بخت باشد مرا نیکخواه،	همانا دهد ره به پیمانِ شاه.»
	همی گفت و مژگان پر از آب کرد؛	همی برزدی ، هر زمان ، بادِ سرد.
	بدو گفت پیران که:«با روزگار،	نسازد خرد یافته کارزار.
1470	نیابی گذر تو ز گردان سپهر،	کز اوی است پرخاش و آرام و مهر.
	به ایران اگر دوستان داشتی،	به یزدان سپردیّ و بگذاشتی.
	نشست و نشانت ، کنون، ایدر است؛	سرِ تختِ ایران به دست اندر است.»

.

.

.