نامه نبشتن سیاوش به نزدیک پدر

.

.

داستان را از اینجا با صدای محسن مهدی بهشت بشنوید.

نامه نبشتن سیاوش به نزدیک پدر

645	سیاووش در بلخ شد، با سپاه؛	یکی نامه فرمود نزدیکِ شاه،
	نبشتن به مشک و گلاب و عبیر،	چنانچون سزاوار بُد بر حریر.
	نخست آفرین کرد بر کردگار،	کز او گشت پیروز و بِهْ روزگار:
	«خداوند خورشید و گردنده ماه،	فرازندۀ تاج و تخت و کلاه.
	کسی را که خواهد بر آرد بلند؛	کسی را کند سوگوار و نَژند.
650	چرا نه،به فرمانْش اندر، نه چون؛	خِرد کرد باید بدین رهنمون.
	از آن دادگر کو جهان آفرید،	اَبا آشکارا نِهان آفرید،
	همی آفرین باد بر شهریار!	همه نیکوی باد فرجامِ کار!
	به بلخ آمدم ، شاد و پیروز بخت،	به فرٌ جهاندارِ با تاج و تخت.
	سه روز، اندر این کار، شد روزگار؛	چهارم، ببخشود پروردگار.
655	سپَهرم به تِرْمَذ شد و بارمان،	به کَردارِ ناوک، بجست از کمان.
	کنون تا به جیحون سپاه من است؛	جهان زیرِ فرٌ کلاه من است.
	به سُغد است با لشکر افراسیاب؛	سپاه و سپهبد بدان رویِ آب.
	گر ایدون که فرمان دهد شهریار،	سپه بگذرانم؛ کنم کارزار.»
	چو نامه برِ شاه ایران رسید،	سرِ تاج و تختش به کیوان رسید.
660	به یزدان پناهید و ز او جُست بخت،	بدان، تا بیاراید آن نو درخت.
	به شادی یکی نامه پاسخ نبشت،	چو روشنْ بهار و چو خرٌم بهشت،
	که:«از آفرینندۀ هور و ماه،	فرازندۀ تاج و تخت و کلاه،
	تو را جاودان شادمان باد دل!	ز درد و بلا، گشته آزاد دل!
	همیشه به پیروزی و فرٌهی ،	کلاه بزرگی و تاجِ مهی!
665	سپه بردی و جنگ را خواستی ؛	که بخت و هنر داری و راستی .
	همی از لبت شیر بوید هنوز،	که زد بر کمانِ تو، از جنگ، توز؟
	همیشه هنرمند بادا تنت!	رسیده به کامِ دلِ روشنت!
	از آن پس که پیروز گشتی به جنگ،	به کار اندرون ، کرد باید درنگ.
	نباید پراگنده کردن سپاه ؛	بپیمای روز و بیارای گاه؛
670	که آن تُرک بدپیشه و ریمَنْ است ،	که هم با نژاد است و  هم با تَن است؛
	همان با کلاه است و با دستگاه؛	همی سر فرازد ز تابنده ماه.
	مکن هیچ بر جنگ جستن شتاب؛	به جنگِ تو آید خودِ افراسیاب.
	گر ایدون که ز این سویِ جیحون کشد،	همی دامنِ خویش در خون کشد.»
	نهاد، از برِ نامه بر ،مُهر شاه؛	همان گه فرستاده را داد راه.
675	بدو داد و فرمود تا گشت باز ؛	همی تاخت اندر نشیب و فراز.
	فرستاده نزدِ سیاوش رسید؛	چو آن نامۀ شاه ِ ایران بدید،
	زمین را ببوسید و دل شاد کرد؛	ز هر غم دلِ پاک آزاد کرد.
	از آن نامۀ شاه چون گشت شاد،	بخندید و نامه به سر بر نهاد.
	نگه داشت ، بیدار، فرمانِ اوی؛	نپیچید دل را ز پیمانِ اوی؛
680	وز آن سو چو گرسیوزِ شیرْ مرد	بیامد برِ شاهِ توران چو گَرد،
	بگفت آن سخنهایِ ناباک و تلخ،	که:« آمد سپهبَدْ سیاوش به بلخ؛
	سپهْ کش چو رستم ، سپه بیکران؛	بسی نامدارانِ جنگاوران.
	به هر یک ز ما بود پنجاه بیش،	سرافراز با گرزۀ گاومیش.
	پیاده به کردارِ آتش بُدند؛	سپردار با تیر و ترکش بُدند.
685	نپرٌد به کردارِ ایشان عقاب؛	یکی را سر اندر نیامد به خواب.
	سه روز و سه شب بود هم زاین نشان؛	غمی شد تن و اسپ گردنکشان.
	از ایشان کسی را که خواب آمدی؛	ز جنگ دلیران شتاب آمدی،
	برفتٌی  و آسوده برخاستی؛	به نوٌی یکی رزم آراستی.»
	برافروخت چون آتش افراسیاب،	که:«چندین چه گویی ز آرام و خواب؟»
690	به گرسیوز اندر، چنان بنگرید،	که گفتی میانش بخواهد بُرید.
	یکی بانگ برزد؛براندش ز پیش؛	کجا خواست راندن بر او خشمِ خویش.
	بفرمود کز نامداران هزار،	بخوانید وز بزم سازید کار.
	سراسر همه دستِ زرٌین نهید؛	به سُغد اندر آرایش چین نهید.

.

.

ناوک : تیر کوچک

روشن بهار و خرم بهشت: صفت نامه

توز بر کمان کسی زدن:کمان کسی رابرای جنگ و تیراندازی آماده کردن

درنگ: نامٌل،نیک اندیشی و دوراندیشی در کار

کشیدن: راندن، حرکت کردن

دامن در خون کشیدن: کنایه از«خود را به کشتن دادن

باتن: با جربزه و توانا

غمی: سست و ناتوان

دست: در معنی بالش و مسند تخت ومسند پادشاهان به کار رفته است. دکتر کزازی در نامه باستان جلد سوم صفحه 304 توضیحاتی کافی در این باره نوشته اند

آرایش چین:کنایۀ ایما از آرایش بسیاز نغز و هنرمندانه