«لشکر کشیدن کاوس با رستم» و «کشتن رستم زندرزم را»

اثر از : حمید رحمانیان برداشت از اینجا

داستان را با آوای مرتضی امینی پور از اینجا بشنوید

لشکر کشیدن کاوس با رستم

2749	دگر روز فرمود تا گیو و توس	ببستند شبگیر بر پیل  کوس.
2750	درِ گنج بگشاد و روزی بداد؛	سپه برنشاند و بُنه بر نهاد.
	سپردار و جوشنوران، صد هزار،	شمرده به لشکرگه آمد سوار.
	یکی لشکر آمد ز پَهلو به دشت؛	که از گردِ ایشان هوا تیره گشت.
	سراپرده و خیمه زد بر دو میل ؛	بجوشید گیتی ز نعل و ز پیل.
	هوا نیلگون شد؛ زمین آبنوس؛	همی کرٌ شد گوش، ز آوایِ کوس.
2755	همی رفت منزل به منزل؛ جهان	شده تیره و روز گشته نِهان.
	بدین سان، بشد تا درِ دژ رسپد؛	شده خاک و سنگ از زمین ناپدید.
	خروشی بلند آمد از دیدگاه ؛	به سهراب بنمود کآمد سپاه.
	چو از دیده سهراب آوا شنید،	به بارو بر آمد؛ سپه را بدبد.
	به انگشت،  لشکر به هومان نمود،	سپاهی که آن را کرانه نبود.
2760	چو هومان ز دور آن سپه را بدبد،	دلش گشت پر بیم و دَم درکشید.
	به هومان چنین گفت سهرابِ گٌرد،	که:«اندیشه از دل بباید سترد.
	نبینی از این لشکرِ بیکران،	یکی مردِ جنگی و گرزی گران،
	که پیش من آید ، به آوردگاه،	گر ایدون که یاری دهد هور و ماه.
	سِلیح است و بسیار مردم بسی؛	سرافراز و نامی نبینم کسی.
2765	کنون من، به بختِ رد افراسیاب،	کنم دشت پر خون چو دریای آب».
	به تنگی نداد ایچ سهراب دل؛	فرود آمد از باره ، شاداب دل.
	یکی جامِ می خواست از  میگسار؛	نکرد ایچ رنجه دل از کارزار؛
	وز آن سو سراپردۀ شهریار	کشیدند بر دشت، پیشِ حصار.
	ز بس خیمه و مرد و پرده سرای،	ندیدند بر دشت و بر کوه جای.

.

داستان را با آوای مرتضی امینی پور از اینجا بشنوید

.

کشتن رستم  زندرزم را

2770	چو خورشید گشت از جهان ناپدید	شبِ تیره بر دشت لشکر کشید.
	تهمتن بیامد به نزدیکِ شاه،	میان بستۀ جنگ و دل کینه خواه؛
	که: دستور باشد مرا تاجور!	کز ایدر شوم، بی کلاه و کمر؛
	ببینم که آن نوجهاندار کیست؛	بزرگان کدامند و سالار کیست؟»
	بدو گفت کاوس:«کاین کارِ تست	- که بیدار دل بادی و تندرست!».
2775	تهمتن یکی جامۀ تُرک وار،	بپوشید و آمد دوان تا حصار.
	پیاده چو نزدیکی دژ رسید،	خروشیدن و نوشِ ترکان شنید.
	بدان دژ در آمد تهمتن دلیر،	چنانچون به آهو شود نرٌه شیر.
	چو سهراب را دید بر تختِ بزم،	نشسته به یک دست بر زندرزم،
	به دیگر چو هومان، سوارِ دلیر،	دگر بارمان، نامبردار شیر،
2780	تو گفتی همه تخت سهراب بود؛	بسانِ یکی سروِ شاداب بود.
	دو بازو به کردارِ رانِ هیون؛	بَرَش چون برِ پیل و چهره چو خون.
	ز ترکان،به گِرد اندرش، صد دلیر	جوان و سرافراز چون نرٌه شیر.
	پرستار پنجاه ، با دستبند،	به پیش دل افروز تختِ بلند.
	همی یک به یک خواندند آفرین،	بر آن بُرزبالا و تاج و نگین.
2785	همی بود رستم بدانجا ؛ ز دور،	نشستن همی دید و مردانِ سور.
	به شایسته کاری برون رفت زند؛	گَوی دید بر سانِ سروی بلند.
	بدان لشکر اندر چنو کس نبود؛	پسودش به تندی و پرسید زود؛
	«چه مردی؟- بدو گفت: با من بگوی؛	سوی روشنی آی و بنمای روی».
	تهمتن یکی مشت بر گردنش،	بزد تا برون شد روان از تنش.
2790	بر آن جایگه، خشک شد زندرزم؛	سر آمدش رزم و سرآمدش بزم.
	زمانی همی بود سهراب، دیر،	نیامد به نزدیک او زندِ شیر.
	نگه کرد سهراب تا زندرزم	کجا شد که جایش تهی شد به بزم.
	برفتند و دیدند افگنده خوار،	برآسوده از رزم و از روزگار.
	خروشان از آن جای باز آمدند،	شگفتی فرو مانده از کارِ زند.
2795	یه سهراب گفتند:«شد زندرزم؛	سرآمد بر او روزِ پیکار و بزم».
	همان گَه چو بشنید، برجست زود؛	بیامد برِ زند، بر سانِ دود.
	شگفت آمدش سخت و خیره بماند؛	دلیران و گردنکشان را بخواند.
	چنین گفت:«کامشب نباید غنود؛	همه شب همی نیزه باید پَسود؛
	که گرگ آمد اندر میان رمه؛	سگ و مرد را آزمودش همه.
2800	اگر یار باشد جهان آفرین،	چو نعلِ سمندم بساید زمین،
	زِ فتراکِ زین برگشایم کمند؛	بخواهم از ایرانیان کینِ زند».
	بیامد نشست از برِ گاه خویش؛	گرانمایگان را، همه، خواند پیش؛
	که: «گر کم شد از پیشِ من زندرزم؛	نیامد همان سیر جانم زِ بزم».
	چو آمد تهمتن برِ شهریار،	از ایران سپه گیو بُد پاسدار.
2805	به ره بر،گَوِ پیلتن را بدید؛	بزد دست و تیغ از میان برکشید.
	یکی برخروشید ، چون پیلِ مست؛	سپر بر سرآورد و بنمود دست.
	بدانست که رستم کز ایران سپاه،	به شب، گیو باشد طلایه به راه.
	بخندید و زآن پس، فغان برکشید؛	طلایه، چو آوازِ رستم شنید
	پیاده بیامد به نزدیک اوی	بدو گفت:« کای مهترِ جنگجوی!
	پیاده، کجا بوده ای تیره شب؟»؛	تهمتن، به گفتار، بگشاد لب؛
	بدو باز گفت آن کجا کرده بود،	چنان شیرْمردی که آورده بود؛
	وزآن جایگه، رفت نزدیکِ شاه ؛	ز ترکان سخن گفت و از بزمگاه؛
	ز سهراب، وز از برزْ بالای او؛	ز یالِ یلی و برو جایِ او؛
	که:«هرگز ز ترکان چُنو کَس نخاست؛	به کردارِ سرو است بالاش راست.
	به توران و ایران، نمانَد به کَس؛	تو گویی که سامِ سوار است و بَس»؛
	وز آن مُشت بر گردنِ زندرزم،	کزان پس نیاید به رزم و به بزم،
	بگفتند و پس رود و می خواستند؛	همه شب ، همی لشکر آراستند.

.

.

.

.

.