گرفتن سهراب دژ سپید را

عکس از اینجا

داستان را با آوای مرتضی امینی پور از اینجا بشنوید.

گرفتن سهراب دژ سپید را

2611	چو خورشید بر زد سر از تیره کوه،	میان را ببستند توران گروه.
	سپهدار سهراب نیزه به دست،	یکی بارکشْ باره ای برنشست.
	بیامد؛ درِ دژ بدیدند باز؛	ندیدند در دژ یکی جنگ ساز.
	به شب رفته بودند، با گژدهم،	سواران دژدار و گُردان به هم؛
2615	وز آن پس، چو نامه به خسرو رسید،	غمی شد دلش کان سخنها شنید.
	گرانمایگان را ز لشکر بخواند؛	وز این داستان چند گونه براند.
	نشستند با شاه ایران به هم؛	بزرگان لشکر همه، بیش و کم؛
	چو توس و چو گودرزِ گشواد و گیو؛	چو گرگین و فرهاد و بهرامِ نیو.
	سپهدار نامه بر ایشان بخواند؛	بپرسید هر گونه خیره بماند.
2620	چنین گفت، با پهلوانان، به راز	که:«این کار گردد، به ما بر، دراز.
	بدین سان که گژدهم گوید همی،	از اندیشه دل را بشوید همی.
	چه سازیم و درمانِ این کار چیست؟	از ایران هماوردِ این مرد کیست؟»
	بر آن بر نهادند یکسر که گیو	به زابل شود نزدِ سالارِ نیو.
	نشست آنگهی؛ رای زد با دبیر؛	که کاری گَزاینده بُد ناگزیر.

.

.