نامه گژدهم به نزدیک کاوس

..

داستان را با آوای مرتضی امینی پور از اینجا بشنوید

..

2585	چو سهراب برگشت،گژدهمِ پیر	بیاورد و بنشاند مردی دبیر.
	یکی نامه بنبشت نزدیکِ شاه؛	برافگند پوینده گُردی به راه.
	نخست، آفرین کرد بر شهریار؛	نمود، آنگهی، گردشِ روزگار،
	که:«آمد برِ ما سپاهی گران؛	همه رزمجویان و گُندآوران.
	سپهبد یکی مرد پیش اندرون،	که سالش دو هفته نباشد فزون.
2590	به بالا، زِ سروِ سهی برتر است؛	چو خورشید تابان به دو پیکر است.
	برش چون برِ پیل،با فرٌ و برز؛	ندیدیم هرگز چنان دست و گرز.
	چو شمشیر هندی به چنگ آیدش،	ز دریا و از کوه ننگ آیدش.
	چو آوازِ او، رعدِ غرٌنده نیست؛	چو چنگال او تیغ برٌنده نیست.
	هجیرِ دلاور میان را ببست؛	یکی بارۀ تیز تگ برنشست.
2595	بشد پیشِ سهراب، جنگ آزمای؛	بر اسپش ندیدیم چندان به پای،
	که بر هم زند دیدگان جنگجوی؛	گر آید ز بینی سویِ مغز بوی،
	که سهرابش از پشتِ زین برگرفت؛	برش ماند، زآن بازو، اندر شگفت.
	درست است و اکنون به زنهار اوست؛	پر اندیشه جان، از پیِ کارِ اوست.
	سوارانِ ترکان بسی دیده ام؛	عنان پیچ از این گونه نشنیده ام.
2600	مبادا که او،در میانِ دو صف،	یکی مردِ جنگاور آرَد به کف!
	بر آن کوه بخشایش آرَد زمین،	که او اسپ تازد بر او روزِِ کین.
	اگر دم زند شهریار اندر این،	نراند سپاه و نسازد کمین،
	از ایران، همه فرٌهی رفته گیر؛	جهان از سرِ تیغش، آشفته گیر.
	عِناندار چون او ندیده است کس؛	تو گویی که سامِ سوار است و بس.
2605	بُنه اینک،امشب، همه بر نهیم؛	همی گوش را سویِ لشکر نهیم.
	اگر خود شکیبیم یک چند نیز،	نکوشیم و با او نگوییم چیز؛
	که این باره را نیست پایاب اوی؛	درنگی شود شیر ز اِشتابِ اوی».
	چو نامه به مُهر اندر آمد، به شب،	فرستاده بر جَست و نگشاد لب.
	به زیر دژ اندر، یکی راه بود؛	کز آن راه دشمن نه آگاه بود.
2610	همان شب، از آن راهِ دژ، گژدهم	برون شد، همه دوده با او به هم.

.

.