زادن سهراب از تهمینه

..

داستان را با صدای محسن م.ب از اینجا بشنوید.

..

2421	چو نُه ماه بگذشت بر دُختِ شاه	یکی کودک آمد چو تابنده ماه.
	تو گفتی گوِ پیلتن، رستم است؛	وگر سامِ شیر است و گر نیرم است.
	چو خندان شد و چهره شاداب کرد،	ورا نام تهمینه سهراب کرد.
	چو یکماهه شد، همچو یک سال بود؛	برش چون برِ رستم زال بود.
2425	چو سه ساله شد، سازِ مردان گرفت؛	به پنجم، دلِ تیر و چوگان گرفت.
	چو دهساله شد، زآن زمین کس نبود	که یارَست با او نبرد آزمود.
	برِ مادر آمد؛ بپرسید از اوی؛	بدو گفت، گستاخ:« با من بگوی،
	که: من چون ز همسالگان برترم،	همی به آسمان اندر آید سرم،
	ز تخمِ کی ام، و از کدامین گهر؟	چه گویم، چو پرسند نامِ پدر؟
2430	گر این پرسش من بماند نهان،	نمانم تو را زنده، اندر جهان».
	بدو گفت مادر که:«بشنو سَخُن؛	بدین شادمان باش و تندی مکن.
	تو پورِگوِ پیلتن رستمی؛	زِ دستان سامی و از نیرمی.
	ازیرا سرت ز آسمان برتر است،	که تخمِ تو زآن نامور گوهر است.
	جهان آفرین تا جهان آفرید،	سواری چو رستم نیامد پدید.
2435	چو سامِ نریمان به گیتی که بود؟	سرش را نیارَست گردون پَسود».
	یکی نامه از رستمِ جنگجوی،	بیاورد و بنمود پنهان بدوی،
	سه یاقوتِ  رخشان و سه مهره زر،	کز ایران فرستاده بودش پدر.
	بدو گفت:«کافراسیاب این سَخُن،	نباید که داند، ز سر تا بُن.
	پدر گر شناسد که تو ز این نشان	شده استی سرافرازِ گردنکشان،
2440	چو داند، بخواندت نزدیکِ خویش؛	دلِ مادرت گردد از درد ریش».
	چنین گفت سهراب:"«کاندر جهان،	کسی این سخن را ندارد نهان.
	بزرگانِ جنگاور از باستان،	ز رستم، زنند این زمان داستان.
	نَبَرده نژادی که چونین بُوَد،	نِهان کردن از من چه آیین بُود؟
	کنون من ز ترکانِ جنگاوران،	فراز آورم لشکری بیکران.
2445	برانگیزم از گاه کاوس را؛	ز ایران ،ببرٌم پیِ توس را.
	به رستم ، دهم تاج و تخت و کلاه؛	نشانمش بر گاهِ کاوس شاه.
	از ایران به توران شوم، جنگجوی؛	اَبا شاه، روی اندر آرم به روی.
	بگیرم سرِ تختِ افراسیاب؛	سرِ نیزه بگذارم از آفتاب.
	چو رستم پدر باشد و من پسر،	نباید به گیتی یکی تاجور.
2450	چو روشن بُوَد رویِ خورشید و ماه، ز هر سو، سپه شد بر او انجمن؛	ستاره چرا برفرازد کلاه؟ که هم با گهر بود و هم تیغ زن.

.

/