آمدن تهمینه، دختر شاه سمنگان، به نزد رستم(2378-2420)

..

.

عکس از اینجا

از شاهنامه محمد جوکی

داستان را با آوای فلورا از اینجا بشنوید

دوستاران شاهنامه خوانی محسن م.ب هم می توانند این داستان را از اینجا با آوای آشنای ایشان بشنوند.

آمدن تهمینه، دختر شاه سمنگان، به نزد رستم

2378	چو یک بهره از تیره شب درگذشت،	شباهنگ بر چرخِ گردان بگشت،
	سخن گفتن آمد نهفته، به راز؛	درِ خوابگه، نرم ،کردند باز.
2380	یکی برده شمعی معنبر به دست،	خرامان بیامد به بالینِ مست.
	پسِ پرده اندر یکی ماهروی	چو خورشید تابان پر از رنگ و بوی.
	دو ابرو کمان و دو گیسو کمند؛	به بالا به کردارِ سروِ بلند.
	روانش خرد بود و تنْ جانِ پاک؛	تو گفتی که بهره ندارد زِ خاک.
	از او رستمِ شیردل خیره ماند؛	بر او بر جهان آفرین را بخواند.
2385	بپرسید رستم که:«نامِ تو چیست؟	چه جویی؟ شبِ تیره کامِ تو چیست؟»
	چنین داد پاسخ که:«تهمینه ام؛	تو گفتی که از غم به دو نیمه ام.
	یکی دختِ شاهِ سمنگان منم؛	پزشکِ هِزبَر و پلنگان منم.
	به گیتی،ز شاهان، مرا جفت نیست؛	چو من، زیرِ چرخِ بلند، اندکی است.
	کس از پرده بیرون ندیده مرا؛	نه هرگز کس آوا شنیده مرا.
2390	به کردارِ افسانه، از هر کسی،	شنیدم بسی داستانت بسی؛
	که:از دیو و شیر و نهنگ و پلنگ،	نترسی و هستی چنین تیز چنگ.
	شبِ تیره،تنها، به توران شوی؛	بگردی بر آن مرز و هم بغنوی.
	به تنها، یکی گور بریان کنی؛	هوا را، به شمشیر، گریان کنی.
	هر آن گه که گرزِ تو بیند به جنگ،	بدرٌد دلِ شیر و چنگِ پلنگ.
2395	برهنه چو تیغِ تو بیند عقاب،	نسازد به نخچیر کردن شتاب.
	نشانِ کمندِ تو دارد هزبر؛	ز بیمِ سنانِ تو، خون بارد ابر.
	چو این داستانها شنیدم ز تو،	بسی لب به دندان گَزیدم ز تو.
	بجستم همی کِفت و یال و برت؛	بدین شهر کرد ایزد آبشخورت.
	توراام کنون، گر بخواهی مرا؛	نبیند جز این مرغ و ماهی مرا؛
2400	یکی آنکه  بر تو چنین گشته ام:	خِرَد را، ز بهرِ هوا ، کُشته ام؛
	دو دیگر که از تو مگر کردگار،	نشاند یکی شیرم اندر کنار!
	مگر چون تو باشد به مردی و زور!	سپهرش دهد بهرِ کیوان و هور!
	سه دیگر که اسپت به جای آورم؛	سمنگان، همه، زیر پای آورم».
	چو رستم بدان سان پری چهره دید،	ز هر دانشی نزدِ او بهره دید،
2405	دو دیگر که از رخش داد آگهی،	ندید ایچ فرجام جز فرٌهی.
	به خشنودی و رای و فرمانِ اوی،	به خوبی بیاراست پیمانِ اوی.
	چو انبازِ او گشت، با او به راز،	ببود آن شبِ تیرۀ دیریاز.
	چو خورشیدِ تابان ز چرخِ بلند	همی خواست افگند رخشان کمند،
	به بازویِ رستم یکی مهره بود،	که آن مهره اندر جهان شهره بود.
2410	بدو داد و گفتش که :«این را بدار؛	اگر دختر آید، بدان روزگار،
	بگیر و به گیسوی او بر، بدوز،	به نیک اختر و فالِ گیتی فروز؛
	ور ایدون که آید از اختر پسر،	ببندش به بازو نشانِ پدر.
	به بالایِ سامِ نریمان بُوَد؛	به مردی و خویِ کریمان بُوَد.
	فرود آرد از ابر پرٌان عقاب؛	نتابد، به تندی بر او آفتاب».
2415	همی بود آن شب برِ ماهروی؛	همی گفت هر گونه ای پیشِ اوی.
	چو خورشید رخشنده شد بر سپهر،	بیاراست روی زمین را به مهر،
	برِ رستم آمد گرانمایه شاه؛	بپرسیدش از خواب  و آرامگاه.
	چو این گفته شد، مژده دادش به رخش؛	از او، شادمان شد دلِ تاجبخش.
	بیامد؛بمالید و زین بر نهاد؛	شد از رخش، رخشان و از شاه، شاد.
2420	بیامد سویِ شهرِ ایران چو باد؛	وز این داستان کرد بسیار یاد.

.