داستان سهراب - آغاز داستان(2325-2377)

عکس از شهرزاد

.

داستان را با آوای محسن م.ب. از اینجا بشنویم.

2325	اگر تندبادی بر آید ز کُنج،	به خاک افگند نارسیده تُرُنج،
	ستمگاره خوانیمش ،ار دادگر؟	هنرمند گوییمش ار بی هنر؟
	اگر مرگ داد است ، بیداد چیست؟	ز داد این همه بانگ و فریاد چیست؟
	از این راز جانِ تو آگاه نیست؛	بدین پرده اندر، تو را راه نیست.
	به رفتن مگر بهتر آیدْت جای	چو آرام گیری به دیگر سرای.
2330	[که داند چنین داستان را یقین،	بجز دادفرمایِ داد آفرین؟]
	نخستین تن از مرگ بفسایدی،	دلیر و جوان خاک نَپسایدی.(؟)

.

.

آغاز داستان

	زِ گفتارِ دهقان، یکی داستان	بپیوندم از گفتۀ باستان؛
	ز موبد بر این گونه برداشت یاد،	که: رستم یکی روز از بامداد،
	غمی بُد دلش؛ سازِ نخجیر کرد؛	کمر بست و تَرکَش پر از تیر کرد.
2335	همی راند تا مرزِ توران رسید؛	بیابان سراسر پر از گور دید.
	برافروخت چون گلْ رُخِ تاجبخش؛	بخندید؛ وز جای برکند رخش.
	به تیر و کمان و گرز و کمند،	بیفگند بر دشتِ نخچیرِ چند.
	ز خاشاک و از خار و شاخِ درخت،	یکی آتشی برفروزید سخت.
	چو آتش پراگنده شد، پیلتن	درختی بجست، از درِ بابزن.
2340	یکی نرٌه گوری بزد بر درخت،	که در چنگِ او پرٌِ مرغی نَسَخت.
	چو بریان شد، از هم بِکَند و بخورد؛	ز مغز استخوانش بر آورد گرد.
	بخفت و بر آسود از روزگار؛	چمان و چران رخش در مرغزار.
	سوارانِ ترکان تنی هفت و هشت،	بر آن دشتِ نخچیرگان بر گذشت.
	پیِ اسپ دیدند در مرغزار؛	بگشتند گردِ لبِ جویبار.
2345	چو بر دشت بر، اسپ را یافتند،	سویِ بند کردنْش بشتافتند.
	پرفتند و بردند پویان به شهر؛	همی هر یک از رخش جستند بهر.
	چو بیدار شد رستم از خوابّ خُوَش،	به کار آمدش بارۀ دست کَش.
	غمی گشت چون بارگی را نیافت؛	سر آسیمه سوی سمنگان شتافت.
	همی گفت:«کاکنون، پیاده، نوان	کجا پویم، از ننگ تیره روان،
2350	اَبا ترکش و گرز، بسته میان،	چنین تَرگ و شمشیر و ببرِ بیان؟
	چه گویند ترکان که:" اسپش که برد؟	تهمتن، بدانجا، بخفت ار بمرد؟"
	کنون رفت باید به بیچارگی؛	به غم دل سپردن به یکبارگی.
	همی بست باید سلیح و کمر؛	به جایی نشانش بیابم مگر!».
	چو نزدیکِ شهرِ سمنگان رسید،	خبر ز او به شیر و پلنگان رسید،
2355	که:«آمد پیاده گوِ تاجبخش؛	به نخچیر گه ز او رمیده است رخش».
	پذیره شدندش بزرگان و شاه،	کسی کو به سر بر نهادی کلاه.
	همی گفت هر کس که:«این رستم است،	وگر آفتابِ سپیده دم است!»
	بدو گفت شاهِ سمنگان:«چه بود؟	که یارَست، با تو، نبرد آزمود؟
	بدین شهر، ما نیکخواه توایم؛	ستوده به فرمان و راه توایم.
2360	تن و خواسته زیرِ فرمانِ توست؛	تنِ ارجمندان و جان آنِ توست».
	چو رستم به گفتار ِ او بنگرید،	ز بدها گمانیش کوتاه دید،
	بدو گفت:«رَخشَم بدین مرغزار،	ز من دور شد بی لگام و فسار.
	کنون تا سمنگان نشانِ پی است،	بدان سو کجا جویبار و نی است.
	تو را باشد، ار باز جویی سپاس؛	بیابد، به پاداش نیکی شناس؛
2365	ور ایدون که ماند ز من ناپدید،	سران را بسی سر بباید برید».
	بدو گفت شاه:«ای سرفراز مرد!	نیارد کسی با تو این کار کرد.
	تو مهمان ما باش و تندی مکن؛	به کامِ تو گردد سراسر سَخُن.
	یک امشب، به می شاد داریم دل؛	وز اندیشه، آزاد داریم دل.
	پیِ رخش هرگز نمانَد نهان،	چِنان بارۀ نامور در جهان».
2370	تهمتن، زِ گفتارِ او شاد شد؛	روانش از اندیشه آزاد شد.
	سزا دید رفتن سوی خانِ اوی؛	به خوبی بیاراست مهمانِ اوی.
	سپهبد بدو داد در کاخ جای؛	همی بود بر پیش او بر، به پای.
	ز شهر و ز لشکر سران را بخواند؛	سزاوار با او به شادی نشاند.
	گسارندۀ باده و رودساز،	سیه چشم و گلرخ بتانِ طراز،
2375	نشستند با رود سازان به هم؛	بدان تا تهمتن نباشد دژم.
	چو شد مست و هنگامِ خواب آمدش،	همی از نشستن شتاب آمدش،
	سزاوارِ او جایِ آرام و خواب،	بیاراست و بنهاد مشک و گلاب.

.

..

.. . . ./ . .