باز آوردن رستم کاوس را(2131-2169)

 

2131	خبر یافت ز او رستم و گیو و توس؛	برفتند با لشکرِ گُشن و کوس.
	به رستم چنین گفت گودرزِ پیر،	که:«تا کرد مادر مرا سیرشیر ،
	همی بینم اندر جهان تاج و تخت،	کِهان و بزرگانِ بیداربخت،
	چو کاوس نشنیدم اندر جهان؛	ندیدم کَسی از کِهان و مِهان».
2135	رسیدند پس پهلوانان بدوی،	نکوهش کنان، تیز و پرخاشجوی.
	بدو گفت گودرز:«بیمارستان،	تو را جای زیباتر از شارستان.
	به دشمن دهی، هر زمان، جایِ خویش؛	نگویی ،به کس، بیهده رای خویش.
	سه بارت، چنین، رنج و سختی فتاد؛	سرت، ز آزمایش،نگشت اوستاد.
	کشیدی سپه را به مازندران؛	نگر تا چه سختی رسید، اندر آن!
2140	دگر باره ، مهمانِ دشمن شدی؛	صنم بودی او را؛ برهمن شدی.
	به گیتی، جز از پاک یزدان نماند،	که منشورِ شمیشرِ تو برنخواند.
	به جنگِ زمین ، سر به سر تاختی؛	کنون به آسمان نیز پرداختی.
	ز یک دست چون برتر آیی همی،	بر ایزد به جنگ اندر ایی همی.
	نگه کن که تا چند گونه بلا،	به پیش آمد و یافتی ز او رها!
2145	پس از تو بدین داستانی کنند؛	وز آن داستان، بوستانی کنند.
	همان کن که بیدار شاهان کنند؛	ستوده تن و نیکخواهان کنند.
	جز از بندگی، پیش یزدان ،مجوی؛	مزن دست در نیک و بد، جز بدوی.
	چه گفت آن سخنگویِ با ترس و هوش،	که:"خسرو شدی، بندگی را بکوش".
	به یزدان هر آن کس که بُد ناسپاس،	به دلش اندر آید ز هر سو هراس».
2150	چنین داد پاسخ که :«از راستی،	نیاید، به کار اندرون ، کاستی.
	همه داد گفتی و بیداد نیست؛	ز دامِ تو، جانِ من آزاد نیست».
	پسیچید و اندر عماری نشست؛	پشیمانی و درد ماندش به دست.
	چهل روز، بر پیش یزدان به پای،	بپیمود خاک و بپرداخت جای.
	همی ریخت از دیدگان آبِ زرد؛	همی از جهان آفرین یاد کرد.
2155	ز شرم ،از در کاخ بیرون نرفت؛	همی پوست بر تنش، گفتی ، بکَفت.
	همی ریخت از دیده پالوده خون؛	همی خواست آمرزش، از رهنمون.
	ز شرمِ دلیران، مَنِش کرد پست؛	خرام و در ِبار دادن ببست.
	پشیمان شد و درد بگزید و رنج؛	نهاده ببخشید بسیار گنج.
	همی رخ بمالید بر گرم خاک،	نیایش کنان پیش ِیزدانِ پاک.
2160	چو بگذشت یک چند و کرد اینچنین،	ببخشود بر وی جهان آفرین.
	یکی دادِ نو ساخت اندر جهان،	که تابنده شد بر کِهان و مهان.
	جهان، گفتی، از داد دیبا شده است؛	همان شاه بر گاه زیبا شده است.
	پراگنده آمد ز هر سو سپاه	به نزدیکِ ایوان کاوس شاه .
	ز هر کشوری ، نامور مهتری	به سر بر نهاده بلند افسری،
2165	به در گاه کاوس شاه آمدند؛	وز آن سر کشیدن، به راه آمدند.
	زمانه چنان شد که بود از نخست؛	به آبِ وفا، رویِ خسرو بشست.
	همه مهتران کهترِ او شدند؛	پرستنده و چاکر او شدند.
	کجا پادشاه دادگر بود و بس،	نیازش نیاید به فریاد ی کس.
	بدین داستان، گفتم آن کِم شنود؛	کنون رزم رستم بباید سرود.

واژه ها

2131-گشن:انبوه - بسیار

2132-سیرشیر:کودکی

2136-شارستان:در اینجا معنی کاخ و کوشک

2155-:بکفت:از هم دریدن شکافته شدن

2157-خرام: مهمانی

ک:107

ج:280682-2