پیام فرستادن رستم به نزد شاه هاماوران(1951-1994)

داستان را از اینجا با صدای محسن م. ب. از تارنگار صداهایی که می شنویم

1951	یکی مردِ بیدارِ جوینده راه،	فرستاد نزدیک ِ کاوس شاه.
	همان نزدِ سالار هاماوران،	بشد نامداری ز گُند آوران.
	یکی نامه بنوشت با گیر و دار،	پُر از گرز و شمشیر و پُر کارزار،
	که:«بر شاهِ ایران، کمین ساختی؛	به پیوستگی در، بَد انداختی.
1955	نه مردی بُود جاه جستن، به رنگ؛	نرفتن به رسمِ دلاورْ پلنگ،
	که در بزم هرگز نسازد کمین،	اگر چند باشد دلش پُر ز کین.
	اگر شاه کاوس گردد رها،	تو رَستی ز چنگ و دَمِ اژدها؛
	وگر نه، بیارای جنگِ مرا؛	به گردن بپیمای هَنگِ مرا».
	چنین داد پاسخ که:«کاوس شاه،	به هامون مگر نسپَرد نیز راه!
1960	تو هر گه که آیی به بربرسِتان،	نبینی مگر تیغ و گرز گران.
	بیایم به جنگ تو من با سپاه؛	بر این گونه جوییم آیین و راه».
	چو بشنید پاسخ گوِ پیلتن،	دلیرانِ لشکر شدند انجمن.
	به تاراج و کشتن ، بیاراستند؛	از آزرم دلها بپیراستند.
	سویِ ژرف دریا درآمد ، به جنگ؛	چو بر خشکی آمد، نبودش درنگ.
1965	بر آشفت لشکر ، بر آمد خروش؛	جهان آمد از خون و غارت به جوش.
	به تاراج و کشتن، سپاهی گران؛	بشد تا سر ِمرزِ مازندران.
	چو سالارِ هاماوران زین سپاه،	شد آگاه و از رستمِ کینه خواه،
	ببایست ناکامش آید به جنگ،	نبُد روزگار فسون و درنگ.
	چو بیرون شد از شهرِ خود با سپاه،	به آوردگَهشان، شب آمد سیاه.
1970	چپ و راست لشکر بیاراستند؛	به جنگ اندرون، نامور خواستند.
	گَوِ پیلتن گفت:«جنگی منم؛	به آوردگه بر ، درنگی منم».
	به آواز گِردِ دلیرانِ زُوش،	برانگیخت رخش و بر آمد خروش.
	چو دیدند لشکر بر و یال اوی،	به رزم اندرون، زخمِ گوپالِ اوی،
	تو گفتی که دلها جدا شد ز تن؛	به هر سو پراگنده گشت انجمن.
1975	گریزان بیامد به هاماوران،	ز پیشِ تهمتن سپاهی گران.
	سواران فرستاد ، هم در زمان،	به مصر و به بربر، چو بادِ دمان.
	یکی نامه هر یک به چنگ اندرون،	نبشته به دردِ دل از آب و خون؛
	«کزاین پادشاهی بِدان، نیست دور؛	به هم بود نیک و بد و جنگ و سور.
	گر ایدون که باشید با ما یکی،	ز رستم نداریم باک اندکی؛
1980	وگرنه، بدان پادشاهی رسد؛	دراز است بر هر سویی دستِ بد».
	چو نامه به نزدیک ایشان رسید،	که رستم بدان دشت لشکر کشید.
	همه، دل پر از بیم برخاستند؛	سپاهِ دو کشور بیاراستند.
	نهادند سر سوی هاماوران؛	زمین کوه گشت، از کران تا کران.
	سپه، کوه تا کوه صف برکشید؛	تو گفتی که خورشید، لشکر کشید.
1985	چو رستم چنان دید نزدیکِ شاه	نِهانی، برافگند گُردی به راه،
	که:«شاهِ سه کشور بیاراستند؛	به رزمِ من، از جای برخاستند.
	اگر کینه را من بجنبم ز جای،	ندانند سر را بدین کین، زِ پای.
	نباید کز این کین به تو بد رسد؛	که کارِ بد از مردمِ بد سَزد.
	مرا تختِ بربر نیاید به کار،	اگر بد رسد بر تنِِ شهریار».
1990	چنین داد پاسخ که:«مندیش از این؛	نه گسترده از بهر ِ من شد زمین.
	چنین بود تا بود گردان سپهر؛	که با نوش، زهر است و با جوش،مهر
	دو دیگر که دارنده یارِ من است؛	پناه من و هم حصار من است.
	تو رخشِ درخشنده را دِه عنان؛	بیارای گوشش به نوکِ سنان.
	از ایشان یکی زنده اندر جهان،	ممان، آشکارا نه اندر نِهان».

داستا ن از نسخه خالقی مطلق:82   83    84   85   86

واژه نامه

1954- بد انداختن: طرح بد ریختن

1955- رسم ِدلاور پلنگ: بارها در شاهنامه از پلنگ تعریف شده چون از مقابل حمله می کند نه از پشت

1963-آزرم:آزرم . [ زَ ] (اِ) شرم . حیا.ادب . نرمی . رفق -د

1994 سنان: نیزه- سر نیزه -د

د: دهخدا

ک: 102