خوان چهارم:کشتن رستم زنِ جادو را (1271-1300)

داستان را از اینجا با صدای مهرسا  بشنوید

خوان چهارم:کشتن رستم زنِ جادو را

1271	چو از آفرین گشت پرداخته،	بیاورد،گُلْ رخش را ، ساخته.
	نشست از برِ زین و ره برگرفت؛	رهِ منزلِ جادو اندر گرفت.
	همی راند، پویان، به راهِ دراز؛	چو خورشید تابان بگشت از فراز،
	درخت و گیا دید و آبِ روان؛	چنانچون بُوَد جای مردِ جوان.
1275	چو چشمِ تذروان، یکی چشمه دید؛	یکی جامِ زرٌین؛ بدو در، نبید.
	یکی  مرغِ بریان و نان از بَرَش؛	نمکدان و ریچار گرد اندرش.
	خور جادوان بُد، چو رستم رسید،	از آوازِ او ، زود شد ناپدبد.
	فرود آمد از اسپ و زین برگرفت؛	به مرغ و به نان اندر آمد، شگفت.
	نشست از برِ  چشمه فرخنده پی؛	یکی جامِ زر یافت پر کرده می.
1280	اَبا می، یکی نغز تنبور بود؛	بیابان چنان خانۀ سور بود.
	تهمتن مر آن را به بر در گرفت؛	بزد رود و گفتارها برگرفت،
	که:«آواره و بَدنشان رستم است؛	که از روزِ شادیش، بهره کم است.
	همه جایِ جنگ است میدان ِ اوی؛	بیابان و کوه است بستانِ اوی.
	همه رَزم با شیر و با اَژدها؛	ز دیو و بیابان نیاید رها.
1285	می و جام و بویاگل و میگسار،	نکرده است بخشش ورا کردگار.
	همیشه به جنگِ نهنگ اندر است؛	وگر با پلنگان به جنگ اندر است».
	به گوشِ زنِ جادو آمد سرود؛	همان چامۀ رستم و زخمِ رود.
	بیاراست خود را بسانِ بهار،	و گر چند زیبا نبودش نگار.
	برِ رستم آمد، پر از رنگ و بوی؛	بپرسید و بنشست در پیش ِ اوی.
1290	تهمتن به یزدان نیایش گرفت؛	بر او آفرین و ستایش گرفت؛
	که  در دشتِ مازندران یافت خوان؛	می و جام ، با میگسارِ جوان.
	ندانست کو جادویِ ریمن است؛	نهفته به رنگ اندر  آهرمن است.
	یکی جام باده به کف بر نهاد؛	ز یزدانِ نیکی دِهِش کرد یاد.
	چو آواز داد از خداوندِ مهر،	دگرگونه تر گشت جادو به چهر.
1295	روانش گمانِ نیایش نداشت،	زبانش توان ستایش نداشت.
	سیه گشت،چون نامِ یزدان شنید؛	تهمتن چون سبک در او بنگرید،
	بینداخت از باد خَمٌ کمند؛	سر جادو آورد ناگه به بند.
	بپرسید و گفتش:«چه چیزی؟ بگوی؛	بدان گونه کِت هست، بنمای روی».
	یکی گَنده پیری شد، اندر کمند،	پر از رنگ و نیرنگ و بند و گزند.
1300	به خنجر، میانش به دو نیم کرد؛	دلِ جادوان را پر از بیم کرد.

واژه نامه

1276-ریچار: میوۀ پخته و پرورده- مربا

1282- آواره:گمشده، پریشان، در به در

          بد نشان:درمانده و تیره روز

1287- چامه:چکامه، سروده ای که آن را به آواز  و دمساز با ساز خوانده اند- در شاهنامه همواره چامه به این معنی به کار رفته است . اما اندک اندک چامه و چکامه در معنی سخن در پیوسته و شعر به کار رفته است.

     زخم: کوبه ای که بر سیم ساز می نوازند

1288- نگار : رخسار

1292-آهرمن: اهریمن

1294- خداوند مهر: نشان از آیین مهری بودن رستم دارد

1299-گنده: بدبو ،گندیده

1294-جادو: جادوگر