کشتن رستم پیل سپید را

 داستان را از اینحا بشنوید(محسن مهدی بهشت)

  

کشتن رستم پیل سپید را 

1	چــنـان بُد که یک روز بـــا دوســتـــان،	هـمی باده خـــوردند در بوستـن.
	خـــروشنـــده گـــشته دلِ زیــر و بـــم؛	شده شادمان نامداران، به هــم.
	میِ لـــعـــل گـــون را بـــه جــــامِ بلور	بخوردند تا در سر افــتـــاد شـــور.
	چـــنـــیـن گـفــت فــــرزنــــد را زالِ زر،	کــه:«ای نامور پورِ خورشیـد فـــر!
5	دلیـرانـــت را  خلعت و یـــاره ســــاز؛	کــسی را که باشنـد گردن فراز.»
	بــبــخشـیــد رستم بــسی خواسته،	ز خوبــان و اســـــپــانِ آراســـتـه.
	وز آن پــس، پـراگنده شـد انـــجـــمـــن؛	بسی خواستـه یـافته،تن به تن.
	سـپـهـبد به سوی ِشبستان خــویــش	بیامدبدان سان که بُد رسم وکیش.
	تــهـمـتن همیدون،سـرش پــر شتـاب،	بـیامد گرازان سویِ جایِ خـــواب.
10	بـخفت و بــه خواب انــدر آمــد سرش؛	بـرآمـد خــروشیــدنـــــی از درش؛
	کــه:« پیل سپـیـد سپـهبد ز بـــنـــد	رها گشت و آمد به مــردم گزند.»
	چو ز آن گونه گفتارش آمد بــه گــوش،	دلـیریٌ و گردی در او کـرد جــوش.
	دوان رفت و گرز نـیـــا بـــرگـــرفــــت؛	بـرون آمـدن را ، ره انـــــدر گرفـت.
	کــسانی که بودنـــد بـــر درگـــهـــش،	همی بسته کردند بـر وی رهش؛
15	کـــه:« از بـیم سـپهــبـد نــــامــــور،	چگونـه گشـایـــیـم پـیـش تـو در؟
	شب تیره و پیل جَســـتـــه ز بـــنـــد	تـو بیرون شوی، کی بُوَد این پسند؟»
	تهمتن شد آشفته از گـــفـــتـــنـــش؛	یکی مشت زد بر سـر و گردنـش؛
	بدان سان که شد سرش مانندِ گــوی؛	سـویِ دیــگـران انــــــدر آورد روی.
	رمــــیـدنـد از آن پــــهــــلــــوِ نـامــــور؛	دلـاور بــیــــامـد بـــــه نـزدیــکِ در.
20	بـزد گرز و بشکسـت زنـجــیــر و بــنــد؛	چنین زخم از آن نامور بـُد پـسند.
	بــــرون آمـــــد از در بـــــه کـردارِ بـــــاد	به دست اندرش،گرز و سر پر ز باد.
	همی رفت تـازنان سوی ژنده پـــیـــل؛	خروشنده مـانـنـــد دریـــای نـیـل.
	نگــه کــرد؛ کــوهی خـــروشـنـده دیـد؛	زمین، زیر او، دیگ جوشنـده دید.
	رمان دید  از او نـــامداران خـویــش؛	بدان سان که بـیند رخ گرگ ،میش.
25	تـهـمـتـن یکی نعره زد هــم چــو شیر؛	نتـرسیـد و آمـد بــــرِ او، دلــــیــــر.
	چـــو پـــیـــل دمنده مر او را بـدید،	بـه کـردارِ کـوهی بـــــرِ او دویـــــد.
	بـــــرآورد خـــــرطـــــوم پـیـل ژیان،	بـدان تا به پـهـلـو رسـانـد زیــــان.
	تــهمتـن یکـی گرز زد بر سـرش،	که خم گـشت بالایِ کُه پـیکـرش
	بــلــرزیــد بـــر خـــود کـُــهِ بـــیـستـون؛	به زخمی بـیفتـاد، خـــوار و زبون.
30	بــــیــــفــتـاد پـیـل دمنده ز پـای؛	تـهـمـتن بیامد سـبـک بـــازِ جای.
	بــخفــت و چـو خــورشـیــد از خـــاوران	بـــرآمـد بـه سانِ رخِ دلـــبــــــران.
	بـه زال آگهـی شد که رستـم چه کــرد؛	ز پــیـل دمنـده بـــــرآورد گــــــرد.
	بــه یک گرز، بشکســت گـــردنـــش را؛	به خاک اندر افگنـد مـر تـنـش را.
	سـپـهـبـد چـو بـشنـید ز ایشان سخن.	کـه چون بود کردار از آغــــاز و بن،
35	بــگفــتـــا:« دریـغـــا چـنـان ژنـــده پـیل!	که بودی خروشان چو دریای نیل،
	بسـا رزمـگــاهــا کـــه آن پــیـل مست،	به حمله،همه پاک بر هم شکست،
	اگــــر چــــنــــد در رزم پـــــیـــــروزگـــــر،	بدی بـــــه از رســتـمِ نـــــامـــــور.
	بـــفـــرمــــود تــــا رستــم آمـد بــــرش؛	بـبوسیـد،با دست، یال و سرش.
	بدو گـفـت:« کای بچه ی نـره شیـر!	برآورده چنگال و گشتـه دلـــیـــر!
40	بــدیـن کودکی، نـیست هــمـتـای تـــو،	به فـرٌ و بـه مـردیٌ و بــــالای تــــو.
	کـــنـــون پـــیـــش تـــر ز آن کـه آواز تـــو	بر آید، وز آن بـگسلـد ســـاز تـــو.
	بــه خــون نــریمـان میان را بـــبـــنـــد؛	برو تـــازیان تـــا بـــه کـوهِ سپـنـد
	یـکی کوه بـیــنـی، ســر انـــدر سحاب،	که بـر وی نـپـٌرید پران عــــقــــاب.
	چـهـــاراسـت فـرسنـگ بـالایِ کــوه؛	پر از ســبــــزه و آب و دور از گروه.
45	هــمــیــدون چـــهـــاراست پهنـاش بـر؛	بـسـی انــــدر او مــــردم و جانور.
	درختـــان بـــسیار، بـا کـشست و ورز؛	کسی خود ندیده است ازاین گونه مرز.
	ز هــر پــیــشــه کــار وز هـــر میـوه دار،	در او آفریـــده اســــــت پــروردگار.
	یــــکــــی راه، بــــر وی دژی ســـاختـه،	به سان ســپـــهـــری بـرافـراختـه.
	نــریــمــان کــه گــوی از دلیران بـــبــُـرد،	به فرمان شـاه آفــــریــــدون گُـرد،
50	بـــه ســــوی حـصـار انــــدر آورد پــــای؛	درآن راه از او گشت پردخته جای.
	شب و روز بـودی بـــــه رزم انـــــدرون؛	همیدون گهی چاره ،گاهی فسون.
	بماند اندر آن رزم سالی فزون،	سپاه اندرون و سپهبد برون.
	سرانجام سنگـــی بـــیـــنـــداخـــتــنـد	جهان را ز پهـلـــو بـــپـرداخـتـنـد.
	ســپــه بــی سپـهـدار گـــشـتــنـد بـــاز	هـزیمت بــــر ِشــــاه گــــردن فراز.
55	چو آگـاهـــی آمــــد بــــه ســام دلــیــــر	که:شیر دلاور شد از بـیشه سیر،
	خــروشیـد بـســـیـــار و زاری نـــمـــود؛	همی هـر زمان ناله ای بـــر فزود.
	یکی هفـتـه بودنـد بـا ســـوگ و درد؛	سر هفته، پهلو سپـه گــِـرد کـــرد
	بــه سوی حصـار دژ انـدر کـشـیـــد؛	بـیابان و بـیره ســپـــه گسـتـریـد.
	نـشست اندر آن جا بسی سال و ماه؛	سـوی بـــــاره ی دژ ندانست راه.
60	زدروازۀ دژ یکی تن برون	نـیـامــــد؛ همیدون نرفت اندرون؛
	که حاجت نبُدشان به یک پرٌ کاه،	اگر چند در بسته بُد سال وماه.
	ســرانــجــام نــومیـد بـرگـشـت ســـام،	زخون پدر نارسیده به کام.
	تو را، ای پسر! گـــاه آمد کنون،	که سازی یکی چاره ای، پر فسون.
	روی شاد دل بــا یــــــکــی کــــــاروان،	بدان سان که نشناسدت دیدبان.
65	تن خود به کـوه سـپـــنـــد افـــگـــنـــی؛	بن و بیـخ آن بـَدرَگـــان بــرکـنـی؛
	کـــه اکـــنون نـدانـد کـــسـی نـام تــــو؛	ز رفـتن بـرآیــد مگـر کــــام تــــو!»
	بــدو گـفـت رستم که:«فرمـان کـــنـــم؛	مر ایـن درد را زود درمـــان کنم.»
	بــدو گــفت زال:«ای پـسـر! هـوش دار؛	هر آنچت بگویــم،ز من گوش دار؛
	بـرآرای تـــــن چـــون تــــــن ســاروان؛	شتـر خـواه از دشت، یک کـاروان.
70	بـــه بــــارِ شـتــــر نـمـک دار و بــــس؛	چنان زو نشناسدت هیچ کـــس؛
	که بــارِ نــمــک هــســت آن جـــا عزیز؛	به قیمت از آن به ندارنــد چـــیـــز.
	چــو بــاشـــد حـصـاری گران بـــر درش،	بـود بی نمکشان خور و پــرورش.
	چو بیند بارِ نمک ناگهان،	پذیره شوندت کِهان و مِهان.»