بازگشتن کنیزکان به نزد رودابه

 چشمه ی نور  

عکس از فرشته 

رسیدند خوبان به درگاه کاخ	به دست اندرون هر یک از گل دو شاخ
نگه کرد دربان برآراست جنگ	زبان کرد گستاخ و دل کرد تنگ
که :بیگه ز درگاه بیرون شوید	شِگِفت آیدم تا شما چون شوید!
بتان پاسخش را بیاراستند	به  تنگی  دل، از جای برخاستند
که: امروز روزی دگرگونه نیست	به باغ گُلان، دیو ِ وارونه نیست
بهار آمد، از گلستان گل چنیم	ز روی زَمین شاخ سنبل چنیم
نگهبان در گفت که:امروز، کار	نباید گرفتن بدان هم شمار
که زال سپهبد به کابل نبود	سراپرده شاه زابل نبود
نبینید کز کاخ ، کابل خدای	به زین اندرآرد، شبگیر، پای ؟
اگرتان ببیند چنین گل بدست،	کند بر زَمین تان همانگاه پست
شدند اندر ایوان بتان طراز	نشستند با ماه و گفتند راز
که:چون بودتان کار با پور سام؟	به دیدن ، به است ار به آواز و نام؟
پریچهره هر پنج بشتافتند ،	چو با ماه جای سخن یافتند
که: مردی ست برسان سرو سهی	همش زیب و هم فرّ شاهنشهی
همش رنگ و بوی و همش قدّ و شاخ	سواری میان لاغر و بَر فراخ
دو چشمش چو دو نرگس قیرگون	لبانش چو بسّد، رخانش چو خون
کف و ساعدش چون کف شیر نر	هیون ران و موبددل و شاه فر
سراسر سپیدست مویش، به رنگ	از آهو، همین است و این نیست ننگ
رخ و جعد آن پهلَوان جهان	چو سیمین زره ،بر گل ِارغوان
که گویی همی خود چنان بایدی	و گر نیستی، مهر نفزایدی
به دیدار تو، داده ایمش نُوید	ز ما بازگشته ست، دل پر امید
کنون، چاره ی کار مهمان بساز	بفرمای تا: بر چه گردیم باز !
چنین گفت با بندگان سروبُن	که: دیگر شدستی به رای و سخن
همان زال کو مرغ پرورده بود	چنان پیرسر بود و پژمرده بود .
به دیدار، شد کنون چون گل ارغوان	سهی قدّ و دیبا رخ و پهلوان !
رخ من به پیشش بیاراستید	بگفتید و ز آن  پس، بها خواستید
همی گفت و یک لب پراز خنده داشت	رخان هم چو گلنار ِآگنده داشت
پرستنده، با بانوی ماه روی،	چنین گفت ک:اکنون، ره چاره جوی
که یزدان هرآنچت هوا بود، داد	سرانجام این کار فرخنده باد!
یکی خانه بودش چو خرّم بهار	ز چهر بزرگان ،برو بر، نگار
به دیبای چینی بیاراستند	طبق های زرّین بپیراستند
عقیق و زبرجد بر او ریختند	می و مشک و عنبر برآمیختند
همه زرّ و پیروزه بُد جامشان	به روشن گلاب اندر آشامشان
از آن خانه دخت خورشید روی،	بر آمد همی تا خورشید بوی
داستان را اینجا بشنوید

 آهو: عیب و ناپاکی                                                 شاخ: مجازاً گردن و سر
بُسّد: مرجان                                                          شبگیر: سحرگاه، ا وّل صبح
به زین اندرآوردن: زین کردن اسب                               شمار گرفتن: قیاس کردن، حساب کردن
پست کردن: خوار کردن، بی قدر و اعتبار کردن              طراز: شهری است در ماورالنهر
پیر سر: سپید موی                                                 عنبر: ماده ای خشبوی که از موج های
جعد: زلف، گیسو، موی                                           اقیانوس هند بدست میاورند
دل را تنگ کردن: به ستوه آمدن، آزرده و ملول شدن       فرّ (فرّه): فروغ ایزدی
زَبَرجد: نوعی زمرد                                                   کابل خدای: شاه کابل
زیب: نیکوئی و زینت، آرایش و جمال                           کار مهمان: کار مهمان ی و پذیرایی
سراپرده: پرده سرا، خیمه                                          نگار: نقش، تصویر
سرو بن: درخت سرو                                               نوید: آگاهی ، خبرخوش، مژده
سمن: گل سه برگه و یاسمین است                         واژونه: وارانه، شریر، ملعون
سهی: راست و بلند بالا                                          هوا: هوس، میل، تمایل  

  برداشت از اینجا